به گزارش رسانه تحلیلی تصویری بهمن به نقل از خبرگزاری دانشجو، مرحوم آقا مجتبی تهرانی استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت فرارسیدن ماه رمضان می‌گوید: به حسب ظاهر، ما مؤمن هستیم، ما مهمان خدا هستیم. امشب شب اوّل این مهمانی است؛ تازه وارد این خانه شدهایم، تازه داخل خانه مهمانی خدا پا گذاشتهایم.
سؤال من این است: اگر مهمان تقاضایی از میزبانش داشت، وقتی همان ابتدای ورود به خانه میزبان به صاحبخانه بگوید: من چنین گرفتاری‌ای دارم، کرامت او چه اقتضا میکند؟ آیا اینطور اقتضا میکند که مهمان بدون روا شدن حاجتش از خانه‌اش برود، یا همین که وارد خانه شد، همانجا خواسته‌اش را بدهد؟
خدایا! امشب، شب اوّل است و ما پایمان را داخل خانهات گذاشتهایم؛ مهمانت هم هستیم؛ همین دَمِ در بیا و دستمان را بگیر و کار را تمام کن! نگذار تا آخر ماه طول بکشد؛ بگذار امشب که ما از اینجا میرویم، همه حاجت هایمان را بگیریم و برویم. کرامتت همین را اقتضا میکند؛ آقاییات این است؛ ربوبیّتت این است؛ حاجات ما را همین الآن به ما بده.
