شاید اگر موسی در زمان سفرش با خضر به فکر ناکافی بودن مطالبه‌اش از خضر و بر سر آنچه گمان میکرد نادرست است فریاد نمیزد و سکوت پیشه میکرد به درجه موسی بودن میرسید یا نه . به درجه پیامبری قوم بنی اسراییل میرسید یا نه ، اما موسی هم به فریاد های خالی اکتفا نکرد.
اوایل شهریور سال 1399 روستایی به نام «ابوالفضل» در اهواز سر زبان‌ها افتاد؛ روستایی که کسی از مکان اصلی آن اطلاعی نداشت اما بررسی‌ها نشان می‌داد که در سمت مقابل منطقه کیانشهر اهواز و در آن سوی بلوار مدرس، روستایی به نام ابوالفضل متولد شده است.
ماجرا از انتشار تصاویر تخریب سازه‌های غیر مجاز توسط شهرداری آغاز شد و با انتشار نخستین تصاویر، برخی افراد به منظور مطالبه گری و با نیت عدالتخواهی وارد گود شدند و با اشاره به اتفاقات خرداد 99 در غیزانیه نوشتند: «غیزانیه دوم در راه است»
روستای ابوالفضل کجاست؟
تا قبل از شهریور 99 غالب مردم و حتی مسؤولان از وجود روستایی به نام ابوالفضل در قلب شهر اهواز بی خبر بودند؛ انتشار تصاویر درگیری میان نیروهای انتظامی و شهرداری از یک سو و مردم عادی از سوی دیگر توجه‌ها را به این روستا جلب کرد.
روستا رو به روی منطقه کیانشهر و در محدوده 25 هکتاری بین بلوار مدرس – پدافند هوایی، کانال سلمان و جاده آسفالته تأسیسات تلمبه خانه شهید چمران قرار داشت.
نام روستا برگرفته از یکی از شخصیت‌های بزرگ تشیع، فرزند امیرالمومنین علی(ع)، برادر حسنین(ع) و علمدار کربلا بود اما این منطقه کد روستا نداشت تا ماهیت وجود چنین روستایی زیر سوال برود.
از سویی دیگر وجود جاده آسفالته برای دسترسی به روستا، حسینیه و ارائه خدمات شرکت‌های آبفا و توزیع برق نشان می‌داد که برخی از شرکت‌های خدماتی از وجود ساخت و ساز در این منطقه مطلع بودند و اسکان آنها موضوع تازه‌ای نیست.
آغاز درگیری
بررسی نقشه‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهد که در گذشته‌ای نه چندان دور برخی از مردم اقدام به کشت محصولات کشاورزی در این منطقه کردند و در سال 86 به صورت محدود ساخت و ساز در این منطقه آغاز شده بود.
نخستین واحدهای مسکونی این منطقه در سال‌های 86 و 87 ساخته شدند اما این ساخت و ساز محدود به سه تا چهار واحد بود و توجه مسؤولان را به خود جلب نکرده بود.
متصرفان این منطقه اما مترصد فضایی برای فروش گسترده و آغاز سریع ساخت و ساز بودند که این فضا پس از سیل 98 ایجاد شد؛ با گسترده شدن خرید و فروش و ساخت و ساز در این منطقه پس از سیل 98، مساحت اعیان ساخته شده به 11 هزار و 980 متر و عرصه تصرف شده به 58 هزار و 605 متر رسید.
حضور میدانی برای پایان التهاب
شهرداری اهواز بعد از فارغ شدن از مصائب سیل هفته‌ای سه تا چهار بار نیروهای اجرائیات را با همراهی نیروی انتظامی به منطقه اعزام و برای جلوگیری از ساخت و ساز غیر مجاز، سازه‌های جدید را تخریب میکرد.
بازتاب رسانه‌ای تخریب‌ها در کنار التهاب رسانه‌ای که خبر از غیزانیه دوم می‌داد خیلی زود وضعیت تصرف زمین در روستای ابوالفضل را غبار آلود کرد و هم زمان با تخریب سازه‌های غیرمجاز درگیری شکل گرفت.
بلافاصله بعد از اولین درگیری عده‌ای مطالبه‌گر با نیت عدالتخواهی در محل حاضر و گزارش‌های لحظه‌ای را در دستور کار قرار دادند؛ برخی دیگر نیز سیستم و تجهیزات صوت را به محل بردند و دسته عزا راه انداختند.
لحظه به لحظه تنش‌ها بیشتر می‌شد و برخی از مسئولان برای ختم به خیر کردن غائله عازم منطقه شدند؛ دبیر شورای عالی امنیت ملی، نمایندگان اهواز در مجلس، اعضای شورای شهر، رئیس بنیاد مستضعفان و... راهی منطقه شدند تا از آشوب جلوگیری کنند.
مطالبه گری بدون تعمق
برخی افراد با این عنوان که به دنبال تحقق عدالت و دفاع از مظلومان هستند تا مدت‌ها پوشش رسانه‌ای درباره ماجرای روستای ابوالفضل داشتند و با ارتباط مستقیم با برخی از ساکنان اخبار لحظه به لحظه گزارش می‌دادند.
شهرداری اهواز هم تا چندماه بعد از درگیری نیروهای اجراییات را برای جلوگیری از ساخت و سازهای غیرمجاز عازم منطقه نکرد و بعد از آن هم اسیر تغییرات درون مجموعه شد.
بنیاد مستضعفان هم وعده سند دار کردن سازه‌های ساخته شده را داده بود تا عده‌ای خوشحال از این موضوع به جشن پرداختند اما با گذشت دو سال از غائله روستای ابوالفضل ابعاد جدیدی از این ماجرا نمایان شد.
مساحت اعیان ساخته شده تا تیر 1401 به 36 هزار متر(افزایش سه برابری) و عرصه تصرف شده به 124 هزار متر(افزایش 2.5 برابری) رسیده است.
مردم مستضعف یا متصرف وقت شناس؟
شاید بررسی مستضعف بودن ساکنان روستای ابوالفضل کار ساده‌ای نباشد اما شناسایی متصرفان اصلی این اراضی کاری بسیار ساده‌ای است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که متصرفان زمین‌های واقع در محدوده روستای ابوالفضل 9 نفر هستند که در یکی از مناطق نزدیک به روستای ابوالفضل سکونت دارند.
همچنین نحوه تصرف اراضی روستای ابوالفضل نشان می‌دهد که 20 سال پیش برخی از افراد اقدام به تصرف اراضی منطقه‌ای در آن محدوده کردند و با استفاده از برخی از موقعیت‌ها توانستند برای آن کد روستا بگیرند و هم اینک بدنبال الحاق آن به محدوده شهر هستند.
نگاهی به الگوی تصرف اراضی روستای موسوم به ابوالفضل نشان می‌دهد که این اتفاق در گذشته رخ داده و هم اینک در آن سوی کانال سلمان هم این رخداد در حال تکرار است که در گزارش‌های آتی به آن پرداخته می‌شود.
برخورد با متخلفان
نگاهی به نحوه تصرف اراضی نشان می‌دهد که وضعیت امروز حاصل موقعیت شناسی افراد مختلف در کنار ترک فعل برخی از مدیران و کارکنان دولت است که با شناسایی دو عامل می‌توان از تکرار این اتفاقات جلوگیری کرد.
نگاهی به غائله روستای ابوالفضل و افزایش عرصه تصرف شده بعد از درگیری نشان می‌دهد که در هنگام مواجهه با اقدامات خلاف قانون باید پیوست رسانه‌ای مورد توجه قرار گیرد تا زمینه اصلاح فراهم شود نه اینکه بعد از برخورد شاهد افزایش تخلف باشیم.
همچنین برخی از فعالان رسانه‌ای و اجتماعی نیز بدون تعمق در ماجرای روستای ابوالفضل فقط به ظواهر امر پرداختند؛ آنها وجود جاده دسترسی به روستا را یکی از ادله برای دفاع می‌دانستند در حالی که این جاده برای دسترسی به تأسیسات تلمبه خانه چمران ساخته شده بود.
هرچند رها کردن مسئله و حمله به یک طرف ماجرا در این مسئله، زمینه افزایش زمین خواری به 120 هزار متر مربع در یک محدوده شهری را رقم زد و مانع از اجرای عدالت توسط مدیران شهری شد.
این اولین و آخرین ماجرایی نیست که برخی از افراد بدون تعمق به آن ورود کردند و زمینه تضییع حق مردم را فراهم کردند آنها اشتباهات این چنینی را در مسائلی مانند میادین میوه و تره بار خوزستان هم تکرار کرده‌اند.
