به گزارش رسانه تحلیلی تصویری بهمن به نقل از تهران نیوز، حجت‌الاسلام علی شفیعی با تأکید بر اهمیت بُعد رفتاری به معارف اسلامی اظهار داشت: توجه به درون البته در ادبیات فارسی هم زیاد دیده می‌شود، مانند این شعر که: «ما درون را بنگریم و حال را/ نی برون را بنگریم و قال را».
وی گفت: اعتقاد و تفکر اصالت دارند، اما نباید از نقش سازنده رفتار در عقاید و شخصیت خود غافل شویم. عمل برای ایجاد صفات، روحیات و شخصیت انسان بسیار سازنده است و رفتار‌ها را صرفاً به‌عنوان «محصول» نباید دید، بلکه رفتار‌ها می‌توانند روحیات انسان‌ها را تغییر دهند.
این پژوهشگر مسائل دینی تبیین کرد: اگر به رفتاری عادت کنیم، طرز تفکر ما هم تعیین خواهد شد، چراکه رفتار ما صفات درونی ما را تغییر خواهد داد، حتی تا این حد که بگوییم: «شما بگو چگونه زندگی می‌کنی، تا معلوم شود چه شخصیتی پیدا کرده‌ای، شما بگو چگونه زندگی می‌کنی تا معلوم شود چه مقدار ایمان به خدا، قیامت و معاد پیدا کرده‌ای.»
شفیعی با طرح این سوال که چگونه می‌توانیم با رفتارمان، ایمان و اعتقاد خود را تقویت کنیم؟ تبیین کرد که کم‌اثر بودن اعتقاد با عمل انسان برطرف می‌شود.
وی متذکر شد: خیلی‌ها می‌پرسند چه کنیم که اعتقادمان به معاد افزایش پیدا کند و شوق به بهشت در درون ما قرار بگیرد؟ این افراد اگرچه معتقد به قیامت و بهشت و دوزخ هستند، اما از این اعتقاد، تأثیر زیادی در روح خود احساس نمی‌کنند.
این پژوهشگر مسائل دینی یادآور شد: مردی از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم سوال کرد: «ای رسول خدا! چرا من مرگ را دوست ندارم؟ رسول گرامی اسلامی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم پرسیدند که آیا مالی داری؟ آن فرد گفت: بله. پیامبر اسلام (ص) پرسیدند آیا آن را برای آخرتت پیش فرستاده‌ای؟ گفت: خیر. حضرت فرمودند:
به همین دلیل است که مرگ را دوست نداری، چراکه قلب انسان نزد مال و اموالش است: «جَاءَ رَجُلٌ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ مَا لِی یَا رَسُولَ اللَّهِ لَا أُحِبُ الْمَوْتَ؟ فَقَالَ لَهُ أَ لَکَ مَالٌ؟ قَالَ نَعَمْ. قَالَ فَقَدَّمْتَهُ؟ قَالَ لَا قَالَ فَمِنْ ثَمَّ لَا تُحِبُّ الْمَوْتَ لِأَنَّ قَلْبَ الرَّجُلِ عِنْدَ مَتَاعِهِ» مستدرک الوسلئل/۲/۹۵)»
شفینی افزود: یعنی اگر شما یک عمل بزرگ و خوب برای آخرت بفرستید، به معاد علاقمند می‌شوید. این حدیث نشان می‌دهد که عمل چه تأثیری بر افزایش ایمان به معاد دارد. مشکل کم اثر بودن اعتقاد، با عمل انسان برطرف می‌شود، بنابراین بسیاری اوقات «رفتار ما» از «یادگیری» و «علم ما» در سازندگی ما مؤثرتر است.
