رسانه تحلیلی تصویری بهمن - کیاوش کلهر: روز گذشته و در واکنش به درگیریهای مسبوق به سابقه در دنیای زیرزمین، سهراب امجی، موسیقی خود با نام #پلمپ را منتشر کرد که در آن تلاش داشت تا ابتدا به توقع شنوندگان خود و سپس با بیانی گزندهتر به بخش مهمی از آرتیستهای خارج از کشور، یعنی اشکان فدایی و سروش هیچکس، در رابطه با عدم موضعگیری پیرامون مسائل اخیر کشور پاسخ دهد.
#سهراب_ام_جی به صورت خاص و تمام اعضای لیبل «زدبازی» به صورت کلی، بیش از دو سال است که به اتهام همکاری با جمهوری اسلامی، هدف انتقادات تندونیز رسانهای، چه از سوی دیگر آرتیستها و چه از سوی برخی مخاطبان خود در فضای مجازی هستند.
حالا تکْ ترکِ #پلمپ ، تلاشی است برای پاسخ به این انتقادات؛ اما بیش از فرم و گزارشی از دنیای پرالتهاب زیرزمین، آنچه اهمیت پیدا میکند، فرامتن و دلالتهای ضمنی آن است.
مختصری پیش از مصاحبۀ رضا پیشرو با شبکۀ منوتو و درگیری حصین رحمتی با اشکان فدایی تا به امروز، یک اتفاق عجیب در دنیای زیرزمین در حال وقع است که مسامحتاً میتوان نام آن را تقابلهای مبتنی بر «تجربۀ زیسته در ایران» با «بیانیهخوانیهای سیاسی خارج از فرم» آرتیستهای خارج از کشور دانست؛ این مسئله البته بهوضح چیزی بیش از فضای مرسوم «دیس و دیسبک» یا بازیهای مخاطبپسند لفظی است.
آرتیستهایی که هنوز در ایران فعالیت میکنند، کاملاً متوجه دورافتادن و تصویر مخدوش و مغرضانۀ رپرهای خارجشده از کشور (کارهایی مثل «بزن هیچکس») هستند. نسل رپرهای در ایران مانده همچنین همکاری خارجشدگان از کشور با باندهای سلطنتطلب خارج و حرکتهای کاملاً سیاسی فضای مجازی (مثل همکاری صفحۀ 1500 تصویر و اشکان فدایی یا فدایی با مسیح علینژاد) را میبینند و از سوی آنان برای موضعگیری تند، تحت فشارند؛ درحالی که تجربۀ زیستۀ آنان در ایران، با آنچه برایش تحت فشار قرار گرفتهاند، کاملاً متفاوت است و همین عدم همراهی، زمینۀ حملات گسترده به آنان را فراهم میکند.
این تقابل دیگر چیزی بیش از لفاظیهای مخاطب پسند و بازیهای متداول کلامی است. این تقابل علاوه برآن که بر نزاعی عینی و حقیقی استوار است، نوید آن را میدهد که دنیای زیرزمین، بهخوبی، باسختی و از سر انصاف، توانسته به درک عاقلانۀ حدود فعالیت خود و چارچوبهای کشور برسد. این نزاع، میتواند طلیعۀ استوارتر شدن رفتار عقلانی در آرتیستهای ایرانی باشد، بهشرط آن که حمایتهای گلدرشت، آنان را از این مسیر برنگرداند.