استاد حکیمی این را قبول نداشت که فلسفه را نباید عین دین دانست. مرحوم حکیمی ضد فلسفه نبود بلکه آن را عین دین نمی‌دانست و تبیین اندیشه او این نبود که باید در بین این دو یکی را انتخاب کرد. در واقع می‌توان گفت تفکیک، رد چیزی نیست بلکه دعوت به قبول دیگری است.

سایه اما یک جا بزرگ داشته شد و آن هم نزد مردم بود. شعر سایه بر خلاف ادعای موحد مورد اقبال عام و خصوصا نسل نو بود.

به نظر می رسد اگر بناست مختصات نیروهای سال 61 هجری را در امروز خود پیدا کنیم، بهتر است دنبال احنف بن قیس ها و سلیمان صرد ها و رفاعه بن شداد ها و مسیب بن نجبه ها و حتی عبدالله بن عمر ها و شبث بن ربعی ها باشیم.

واگرایی نیروهای مختلف دخیل در نهضت مشروطه با سوء استفاده عوامل خارجی در نهایت به نفع استبداد شد؛ همان چیزی که اساس شکل گیری مشروطه مخالفت با آن بود.

وضع زندگی مردمان و بحران های بزرگ سیاسی و اقتصادی در اروپا آشفتگی نظری جدی در میان متفکران غربی به وجود آورد. آنچنان که مکاتب مختلفی تلاش کردند که اولا این بحران را تذکر دهند و ثانیا به نحوی این وضع را چاره کنند.

سیاست های حوزه جمعیت باید طبق اهدافی که دارند بین اقشار مردم ملموس و محسوس و قابل درک باشند و ایجاد رفاه کنند. ولی چنین چیزی در طرح ها و سیاست های مربوط به این حوزه دیده نمی شود.

دین به عنوان مقوله ای مجزا از سایر فعالیت های انسانی و قابل تفکیک از فرهنگ و سیاست، اختراع غرب مدرن است. این معنا از دین از ناکجاآباد آمده و هیچ راه معتبری برای نمایش ماهیت واقعی و تجربی آن وجود ندارد.

کاوانا نشان می‌دهد که چگونه مرز بین امر دینی و امر سکولار اغلب نامشخص است و استدلال می‌کند این ایده که دین بیشتر مستعد خشونت است، توجیه ایدئولوژیکی برای خشونت نظم‌های به اصطلاح سکولار است.

«بیم» از حیث چارچوب ها و ملاحظات با کارهای پیشین یاس متفاوت است. این تفاوت شاید در حد پارادایم شیفت نباشد اما مایه های سیاسی «بیم» بسیار جدی است و آنچنانکه یاس اشاره می کند، ظاهرا «بند اعتراض پاره شد علنا.»

امام خمینی (ره) دغدغه آن را داشت که انقلاب و نظام سیاسی نوپا به دست نا اهلان نیافتد. به همین خاطر، یکی از دلمشغولی های ایشان جانشینی ولی فقیه بود. امام (ره) بر پایه آگاهی تاریخی که از صدر اسلام داشت، نگران تکرار واقعه سقیفه بنی ساعده بود.