دستاوردسازی موهوم، با رفع سایه جنگ

به گزارش شبکه خبری ایران ۲۴ ، اگر فلانی سر کار بود جنگ شده بود؛ فلان جریان در ایران دنبال جنگ است و ... این سخنان برای مخاطبانی که صحنه سیاست را در ایران دنبال می‌کنند نباید چندان غریب باشد؛ اینها محتوای بخشی از سخنان معاون غیرقانونی رئیس‌جمهور در داووس است؛ محمدجواد ظریف که به تصریح رئیس مجلس شورای اسلامی، به‌صورت غیرقانونی بر معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری تکیه زده است و فعلا هم نشانه‌ای از اینکه قصد ترک مقامش را داشته باشد، دیده نمی‌شود. 

اما چرا چنین ادبیاتی از سوی ظریف استفاده می‌شود؟ از سوی دیگر همین ادبیات از سوی شبکه‌های ماهواره‌ای خارجی با طرح احتمال اقدام نظامی علیه ایران تقویت می‌شود و بدتر از آنها، گروهی در شبکه‌های اجتماعی، ذیل سایه امنیتی که نظام جمهوری اسلامی برای آنها فراهم کرده، دم از همین گفتار می‌زنند.

پاسخ به چرایی این ادبیات را باید در عملکرد شش‌ماهه اخیر دولت چهاردهم «در همه چیز» جست‌و‌جو کرد، از قیمت دلار گرفته تا قطعی برق، از قیمت سیب‌زمینی گرفته تا لبنیات و از همه بدتر، وضعیت گرانی دارو و تجهیزات پزشکی که کمر بیماران را خرد کرده است. 

چنین دولتی سخت به یک دستاورد نیاز دارد؛ اما از آنجا که نمی‌تواند به آن در میدان برسد و بعید است در آینده نیز چنین شود، آن را در اذهان عمومی برسازی می‌کند؛ از طریق ایجاد یک روایت غالب، با استفاده از چهره‌های سرشناس، شبکه‌های ماهواره‌ای و پیاده‌نظامش در شبکه‌های مجازی. 

مردم از طریق این روایت غالب باید بدبختی جنگ را در اذهان خود تصور کنند تا قیمت دلار و دارو یادشان برود، تصویر خیالی خانه خراب شده، عائله گرسنه مانده، آوارگی در خیابان و بیابان، صدای جنگنده‌های دشمن، غرش موشک‌ها و ... چیز‌هایی است که دولت‌مردان امروز به آنها نیاز دارند تا تصاویر واقعی گرانی و ناکارآمدی را از ذهن عموم جامعه پاک کند.

از آنجا که حافظه تاریخی عموما کوتاه‌مدت است، قاعدتا کمتر کسی به‌خاطر می‌آورد که سه سال، یعنی در دوران ریاست‌جمهوری شهید رئیسی تقریبا هیچ اثری از جریان اصلاحات در هیچ نقطه مهمی از کشور نبود و هیچ جنگی هم رخ نداد؛ اتفاقا عملیات قدرتمند وعده صادق ۱، عملا از سوی رژیم اسرائیل بی‌پاسخ ماند. 

اصولا جنگ زمانی رخ می‌دهد که شما تصویری ضعیف از توانایی‌های خود به جهان و در نتیجه به دشمن عرضه کنید، دشمن اگر شما را آماده عقب‌نشینی ببیند برای عقب‌نشینی بیشترتان حاضر است از ابزار‌های نظامی و یا دست‌کم تهدید نظامی بهره ببرد. 

اما به هر روی، روایت‌سازی این دسته از دولتمردان، شبکه‌های ماهواره‌ای و اذنابشان در شبکه‌های اجتماعی چندان کاری به واقعیات ندارد، جامعه فقط باید ممنون باشد که این یکی به پاستور راه یافت نه آن یکی، تا جنگی صورت نگیرد؛ حتی اگر آن جنگ موهوم باشد.