در پازل کارتال جایی برای تکراری‌ها نیست!
به گزارش ایران24، در فوتبال، مربیانی هستند که بازیکن می‌خرند و مربیانی که پازل می‌سازند. شاید بتوان گفت که اسماعیل کارتال، سرمربی ترک‌تبار سرخ‌ها از دسته دوم است. او در پرسپولیس نیامده تا ستاره بخرد، آمده تا یک ترکیب هماهنگ بسازد؛ ترکیبی که از خط حمله آغاز می‌شود و استخوان‌بندی‌اش بر پایه یک فرمول ساده اما مهم شکل گرفته؛ زوج‌سازی هدفمند در سیستم ۲ـ۴ـ۴.
این مربی از روز اولی که به پرسپولیس آمد، مشخص بود دنبال چه می‌گردد. او سیستم محبوبش را نه پنهان کرد و نه تغییر داد: ۲-۴-۴ کلاسیک با ۲ مهاجم که مکمل یکدیگر باشند. در این سیستم، نقش مهاجمان با دقت تعریف شده: یکی بلندزن، فیزیکی و درگیرشونده؛ دیگری سرعتی، فرز، تکنیکی. نمونه ایده‌آل این ترکیب؟ دورسون با همراهی علیپور بود. ترکیبی که پرسپولیس را نه فقط خطرناک، بلکه غیرقابل پیش‌بینی می‌کند.
آل‌کثیر، قربانی سیستم یا انتخاب اشتباه؟
یکی از کسانی که قربانی این منطق شد، عیسی آل‌کثیر بود؛ مهاجمی جنگنده و متعصب، اما نه مناسب برای آن پازلی که کارتال در ذهن داشت. آل‌کثیر نه قدرت هوایی و بازی پشت به دروازه‌ی مهاجم شماره یک را داشت و نه سرعت و تکنیک مهاجم مکمل را. او در فضایی بازی می‌کرد که دیگر جایی در فلسفه کارتال نداشت. به همین دلیل، برخلاف محبوبیتش، نامش در فهرست خروجی قرار گرفت؛ نه از سر بی‌مهری، بلکه با یک منطق فوتبالی روشن: یا مکمل باش، یا خداحافظ.
خریدها بر اساس نقشه؛ نه بر اساس بازار
نکته جالب در نقل‌وانتقالات پرسپولیس تحت نظر کارتال این است که هر بازیکن، نقشی مشخص در ذهن سرمربی دارد. هر خرید، بخشی از یک معادله است. به عنوان مثال، وقتی شایعه جذب یک مهاجم فیزیکی مطرح می‌شود، حالا دیگر می‌دانیم هدف کارتال چیست. ساختن نیمه‌ی دیگر زوج علیپورگونه‌اش. او نمی‌خواهد ۲ مهاجم شبیه هم داشته باشد؛ نمی‌خواهد ۲ نفر در خط حمله، برای یک کار بجنگند؛ بلکه می‌خواهد مکمل‌هایی داشته باشد که ضعف هم را بپوشانند و قدرت هم را تقویت کنند.
زوج‌سازی؛ فلسفه‌ای فراموش‌شده، دوباره احیا شده
در دورانی که اکثر تیم‌ها با یک مهاجم هدف یا سیستم‌های ترکیبی ۱-۳-۲-۴ بازی می‌کنند، کارتال دست به احیای یک تاکتیک قدیمی اما مؤثر زده؛ ۲ مهاجم، با ۲ نقش متفاوت، اما در هماهنگی کامل. چنین فرمولی، نیازمند شناخت دقیق از خصوصیات فردی بازیکنان است. نه فقط توانایی گل‌زنی، بلکه فاکتورهایی مثل کار بدون توپ، پرس از جلو، قدرت فیزیکی، تطبیق‌پذیری و هوش تاکتیکی.
وقتی کارتال به دنبال مهاجم جدید می‌گردد، پرسش او ساده است؛ آیا این بازیکن، مکمل مهاجم دیگر من است؟ اگر پاسخ منفی باشد، مهم نیست بازیکن چقدر معروف یا محبوب باشد؛ جایی در ترکیب نخواهد داشت.
پرسپولیس کارتال، تیمی براساس ساختار
پرسپولیس کارتال ممکن است ستاره‌های بزرگی در اختیار نداشته باشد، اما ساختاری دارد که در فوتبال مدرن حیاتی است. این تیم به جای اینکه از ستاره‌ها ساخته شود، از ترکیب‌هایی دقیق و هماهنگ شکل گرفته. ۲ مهاجم، ۲ نقش متفاوت و یک هدف مشترک؛ زدن ضربه نهایی. اگر قرار است پرسپولیس فصل آینده بدرخشد، باید به همین فرمول وفادار بماند. در این مسیر، نه اسم‌ها مهم‌اند، نه خاطرات؛ فقط یک چیز اهمیت دارد: کارایی در سیستم کارتال.
