گوین نیوسام؛ امید تازه دموکرات‌ها
در هفته‌ای که حزب دموکرات آمریکا پس از ماه‌ها رکود نشانه‌هایی از بازگشت به صحنه سیاست نشان داد، یک چهره بیش از دیگران خبرساز شد: گوین نیوسام فرماندار کالیفرنیا.
در حالی‌که پیروزی‌های دموکرات‌ها در نیویورک، ویرجینیا و نیوجرسی روحیه‌ای تازه به حزب بخشید، موفقیت چشمگیر نیوسام در همه‌پرسی بازطراحی حوزه‌های انتخاباتی، او را به محور اصلی تحرکات اپوزیسیونی در برابر دولت فدرال بدل کرد.
کالیفرنیا با اکثریتی دو به یک به طرحی رای داد که به گفته تحلیلگران، «بزرگ‌ترین تغییر استراتژیک انتخاباتی» حزب در سال‌های اخیر محسوب می‌شود.
نیوسام پس از اعلام نتیجه گفت: «باید ببینیم دیگر ایالت‌ها و رهبران شایسته‌شان نیز به همین شکل شجاعانه وارد عمل شوند. اگر دموکرات‌ها سال آینده مجلس را پس بگیرند، می‌توانیم عملا ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ را به پایان برسانیم. همه‌چیز در خطر است.»
در شرایطی که واشنگتن درگیر بحران‌های درون‌ساختاری و اختلافات حزبی است، دموکرات‌ها در سطح فدرال با خلاء رهبری مواجه‌اند.
در چنین فضایی، فرمانداران ایالت‌های پرنفوذ از جمله نیوسام در کالیفرنیا، ویتمر در میشیگان و بشیر در کنتاکی، عملا جای رهبران فدرال را در هدایت حزب گرفته‌اند.
اما نیوسام، برخلاف دیگران، به‌وضوح از نقش ایالتی خود فراتر رفته و به رهبر غیررسمی اپوزیسیون تبدیل شده است.
طرح ۵۰ (Proposition 50) نقطه اوج استراتژی انتخاباتی نیوسام است؛ انتقال اختیار ترسیم مجدد حوزه‌های انتخابیه از نهادهای مستقل به مجلس ایالتی، اقدامی که به تعبیر رسانه‌های آمریکایی، «چرخش از موضع دفاعی به موضع تهاجمی در نبرد انتخاباتی» است.
او با موفقیت این طرح نشان داد که از تمام ظرفیت‌های ایالتی برای تأثیرگذاری در سطح ملی استفاده خواهد کرد.
کریستال اسپِین رئیس حزب دموکرات کارولینای جنوبی، درباره این دستاورد گفت:«این نشان می‌دهد که او واقعا می‌تواند کارها را پیش ببرد. دموکرات‌ها به کسی نیاز دارند که بتواند مبارزه کند و او دقیقا همین کار را می‌کند.»
نیوسام هم‌زمان، از ابزارهای قانونی برای مقاومت در برابر سیاست‌های فدرال استفاده می‌کند. پیروزی او در دعوای حقوقی مربوط به تامین کامل بودجه‌ی برنامه‌های کمک غذایی (SNAP/CalFresh) نمونه‌ای روشن از این روند است.
در این پرونده، دولت فدرال تلاش داشت تخصیص بخشی از منابع تغذیه‌ای را به تعویق بیندازد، اما دادگاه به نفع کالیفرنیا رای داد.
به این ترتیب، نیوسام عملا کالیفرنیا را به عنوان یک «سپر سیاسی و اجتماعی» در برابر سیاست‌های کاخ سفید معرفی کرد.
برنامه‌ی نیوسام برای حضور در اجلاس اقلیمی سازمان ملل در برزیل (COP30) نشان‌دهنده بعد سوم استراتژی اوست: دیپلماسی اقلیمی مستقل از دولت فدرال.
دفتر فرماندار صراحتا اعلام کرده که این سفر «در تضاد مستقیم با رویکرد واشنگتن» است.
نیوسام با تاکید بر اینکه «کالیفرنیا همچنان به تعهدات جهانی خود پایبند است»، در حال بازتعریف نقش ایالت به‌عنوان یک بازیگر بین‌المللی غیردولتی است.
نیوسام از همان آغاز دولت جدید، سعی کرد با زبانی تند، طنزآمیز و رسانه‌پسند، روایت خود از مقاومت در برابر ترامپ را شکل دهد. او در شبکه‌های اجتماعی با تقلید از لحن پرخاشگرانه‌ی ترامپ، پیام‌های تهاجمی منتشر کرد از جمله پست معروفی که چهره ترامپ را بر تصویر ماری آنتوانت قرار داده بود.
مت رودریگز استراتژیست سیاسی درباره او گفت:«او سال‌ها از بقیه جلوتر است. تنها کسی است که خودش خبرساز است؛ دیگران فقط مانند پروانه‌ای در برابر شعله‌اند.»
این مهارت در مدیریت رسانه‌ای باعث شده نیوسام نه تنها در سطح ایالتی، بلکه در افکار عمومی ملی نیز حضوری فعال و مؤثر داشته باشد.
با گسترش نارضایتی عمومی از عملکرد دولت و بحران‌هایی نظیر تعطیلی مکرر خدمات عمومی، موقعیت استراتژیک نیوسام تقویت شده است.
او این دوگانگی را به‌خوبی در پیام‌های سیاسی خود برجسته می‌کند. از یک سو «ناکارآمدی، بی‌ثباتی و خودکامگی» در واشنگتن، و از سوی دیگر «ثبات، نوآوری و حکمرانی کارآمد» در مدل کالیفرنیا.
به این ترتیب، او می‌کوشد چهره‌ای از خود بسازد که نه‌فقط منتقد دولت، بلکه بدیل قابل‌اعتماد آن باشد.
با وجود موفقیت‌های رسانه‌ای، قدرت مانور سیاسی و رشد محبوبیت ملی، گوین نیوسام هنوز درون حزب دموکرات با مسیر همواری روبه‌رو نیست.
در صحنه رقابت‌های مقدماتی، او باید با رقبایی مواجه شود که نه‌تنها از پایگاه‌های متفاوت حزبی، بلکه از جغرافیای سیاسی دیگری برخاسته‌اند؛ فرماندارانی مانند گرچن ویتمر از میشیگان و اندی بشیر از کنتاکی که هر دو ریشه در ایالت‌های صنعتی و به‌اصطلاح «میانه» دارند.
در نگاه بخشی از دموکرات‌های میانه‌رو، نیوسام نماینده «کالیفرنیای بیش‌ازحد مترقی» است؛ ایالتی که در عین پیشرفت‌های فناورانه و اقتصادی، با مشکلات مزمن اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
رقبای بالقوه‌اش می‌توانند از این زاویه وارد شوند و او را به‌عنوان «لیبرال ساحلی» (Coastal Liberal) معرفی کنند؛ سیاستمداری که دغدغه‌های شهرهای بزرگ و ثروتمند را می‌فهمد، اما با واقعیت زندگی کارگران کارخانه‌های زنگ‌زده در دیترویت یا کشاورزان پنسیلوانیا بیگانه است.
علاوه بر این، کارنامه حکمرانی داخلی نیوسام نیز شمشیری دولبه است. در حالی‌که او موفق شده برنامه‌هایی برای انرژی پاک، فناوری سبز و حقوق مهاجران اجرا کند، در حوزه‌های اجتماعی مانند بحران بی‌خانمانی، قیمت مسکن و شکاف طبقاتی در سان‌فرانسیسکو و لس‌آنجلس عملکردش به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است.
جمهوری‌خواهان بارها این وضعیت را نشانه‌ای از «ناکامی مدل کالیفرنیا» دانسته‌اند، اما حتی بخشی از دموکرات‌ها نیز معتقدند که او در اداره‌ی این چالش‌ها بیش از اندازه بر راه‌حل‌های ساختاری و نه فوری تکیه دارد.
با این حال، حامیان نیوسام استدلال می‌کنند که جذابیت ملی او نه در پاک‌بودن از نقص‌ها، بلکه در داشتن روایت سیاسی روشن است؛ او نماد ایالتی است که توانسته در برابر دولت فدرال بایستد و هم‌زمان در حوزه‌های فناوری، اقلیم و عدالت اجتماعی پیشتاز بماند. در عصری که سیاست‌مداران محتاط کمتر می‌توانند الهام‌بخش باشند، جسارت نیوسام در مواجهه مستقیم با ترامپ و لفاظی‌هایش، خود یک سرمایه سیاسی است حتی اگر هزینه‌هایی درون‌حزبی به همراه داشته باشد.
نیوسام با ترکیب سه محور اصلی ابتکار انتخاباتی، مقاومت حقوقی و دیپلماسی اقلیمی در حال پر کردن خلاء رهبری حزب دموکرات است. در حقیقت او می‌کوشد کالیفرنیا را به نمونه‌ای از حکمرانی کارآمد، مترقی و مستقل بدل کند و از آن پلی برای ورود به عرصه‌ی ملی بسازد.
در فضایی که به تعبیر یکی از مشاوران حزب، «هر روز بر شدت نارضایتی از واشنگتن افزوده می‌شود»، این استراتژی به نیوسام امکان داده است تا خود را نه فقط صدای مخالفت، بلکه چهره‌ی آماده‌ی آینده معرفی کند.
رهبری که می‌خواهد از کالیفرنیا، دوباره آمریکا را بسازد.