رسانه تحلیلی تصویری بهمن، گروه ورزش - مهدی زارعی: منچسترسیتی در سالهای اخیر یکی از دو غول فوتبال انگلیس و از جمله برترین های فوتبال اروپا بوده است و عناوین قهرمانی را یکی بعد از دیگری از آن خود ساخته است. اما هر لحظه باشکوهی، یک آغاز دارد. برای این که شروع افتخارات سیتیزن ها را مرور کنیم، باید به 118 سال قبل سفر کنیم. زمانی که فوتبال متفاوت از امروز بود؛ فوتبالی که در بسیاری از نقاط جهان ناشناخته بود، زمین آن خط کشی نشده بود و خبری از قوانینی چون ضربات پنالتی در آن نبود. سیتی در این شرایط به فینال جام حذفی رسید....
****
سوت آغاز
23 آوریل 1904 و سوت آغاز فینال جام حذفی انگلیس توسط آ.جی. بارکر به صدا در آمد. ساعت 15:20 برای شروع فینال چندان مأنوس به نظر نمی رسید. شرایط دو تیم فینالیست هم شباهتی به هم نداشت. منچسترسیتی به هنگام برگزاری دیدار فینال در دسته اول توپ می‌زد و حریف این تیم (بولتون) از دسته دوم راهی فینال شده بود.
سیتی در مسیر فینال مقابل ساندرلند( 3-2)، وولویچ آرسنال(2-0)، میدلزبورو(3-1) و ونزدی(3-0) پیروز شده بود که پیروزی بر میدلزبورو در مسابقه تکراری و پس از تساوی بدون گل در دیدار اول به دست آمد.
بولتون هم ابتدا ردینگ را پس از یک تساوی(1-1) در دیدار تکراری (3-2) برد و آن گاه مقابل ساوتهمپتون( 4-1)، شفیلد یونایتد(2-0) و دربی کانتی(1-0) به برتری دست یافت و راهی فینال شد.
****
تماشاگران ویژه
این مسابقه در هوای خوب و با حضور 61374 نفر در استادیوم کریستال پالاس برگزار شد. از جمله مقامات بلندپایه حاضر در استادیوم، نخست وزیر بریتانیا آرتور بالفور، وزیر کلنی های مستعمره نشین آلفرد لیتلتون، رئیس پست ژنرال لرد استنلی و لرد کاینارد مسوول اتحادیه فوتبال بودند.
همچنین بازیکنان مشهور کریکت انگلیس از جمله ویلیام گیلبرت گرِیس، گیلبرت لِیرد جیساپ و چارلر برگز فرای، به همراه هفت بازیکن تیم ملی کریکت استرالیا نیز حضور در بین تماشاگران دیده می شدند.
از دیگر مردان شناخته شده در استادیوم ویلی مالِی بود که تیمش یک هفته قبل با شکست 3-2 رنجرز، قهرمان جام حذفی اسکاتلند شده بود. حالا او آمده بود تا بازی منچسترسیتی را تماشا کند که توسط برادرش تام هدایت می شد. سیتی هنوز از سرمربی استفاده نمی کرد و تام نقش منشی باشگاه را داشت.
****
گل مشکوک و اولین جیمی جامپ
آبی‌آسمانی‌پوشان منچسترسیتی با هدایت کاپیتان بیلی مردیث وارد زمین بازی شدند و کمی بعد تیم بولتون نیز وارد میدان شد. منچسترسیتی در قرعه کشی ابتدایی بازی برنده شد و در نیمه اول کار را از انتهای جنوبی زمین آغاز کرد. در حالی که باد از پشت سر آنها و به ضرر بولتون می وزید.
بیست دقیقه بعد از آغاز بازی، با پاسی که جورج لیوینگستون وینگر راست سیتی ارسال کرد، بیلی مردیث توپ را به سمت چپ دروازه بان بولتون شلیک کرد. بولتونی ها معتقد به آفساید بودند با این حال بازیکنان بولتون هیچ درخواستی برای تجدید رأی به داور ندادند. (در آن دوران تیمی که به تصمیم داور معترض بود، حتما باید در میدان به صورت رسمی از داور درخواست تجدید نظر می کرد.)
پس از این گل، یکی از هواداران سرسخت منچسترسیتی به زمین هجوم آورد که بلافاصله توسط پلیس به بیرون اسکورت شد، اگرچه برخلاف تصویر کنونی که از اوباش و جیمی جامپ های فوتبالی در ذهن وجود دارد، به این هوادار اجازه داده شد به جایگاه تماشاگران بازگردد. نشریه اسپورتینگ کرونیکل در گزارش خود نوشت که پلیس تحت تأثیر شخصیت و از خود گذشتگی این هوادار قرار گرفت.
****
در چند سانتی متری دروازه
نیمه اول با همین نتیجه به پایان رسید و در نیمه دوم هم عملکرد خط دفاعی دو نفره منچستر سیتی فرصت های گلزنی بولتون را محدود کرد. روزنامه منچستر ایونینگ نیوز پس از بازی از هربرت برگز مدافع ملی پوش سیتی تمجید کرد و نوشت که سیتی "دلایل فراوانی برای قدردانی از این مدافع دارد."
در مقابل نشریه بولتون ایونینگ نیوز دیدگاه متفاوتی داشت و مدعی شد که بازی فیزیکی برگز خشم جمعیت را برانگیخت. بولتون در ادامه به بازی مستقیم روی آورد و تلاش کرد از حملات سریع بازیکنان خود استقاده کند. بهترین شانس بولتون هم در پنج دقیقه پایانی بدست آمد، اما ضربه نهایی توسط والتر (واتی) وایت در چند سانتی متری دروازه از دست رفت تا این بازی با نتیجه 1-0 به پایان رسیده و اولین افتخار بزرگ تاریخ منچسترسیتی به دست آید.
****
جامی از دست نخست وزیر
کاپیتان مردیت ولزی، کاپیتان منچستر سیتی، جام را از دست نخست وزیر آرتور بالفور و حامی باشگاه، دریافت کرد. سپس آلفرد لیتلتون برای تماشاگران و تیمها سخنرانی کرد و از تلاش های دو تیم تمجید به عمل آورد. لیتلتون که خود یک فوتبالیست سابق تیم ملی بود، بازی در فینال را با مسابقه ای که برای تیم ملی انگلیس مقابل اسکاتلند در سال 1877 انجام داد، مقایسه کرد. لیتلتون با اشاره به اینکه " سبک بازی فوتبال پیشرفت کرده است" تاکید کرد که دیدار فینال اهمیت کار گروهی را نشان داد. برخلاف روزگار او که «هر کس برای خودش بازی می کرد.»
****
استقبال باشکوه
در حالی که گزارش‌های کمی از اغتشاش تماشاگران وجود داشت، اما در همان روز چند مرد جوان «با لهجه‌های شهرستانی» در دادگاه پلیس غرب لندن به اتهام ایجاد اختلال بازجویی شدند. میزان جریمه ای که برای آنها در نظر گرفته شد، به طور میانگین 10 پنی بود.
بعد از پایان فینال، تیم قهرمان مستقیماً به منچستر بازنگشت و در عوض به لیورپول رفت؛ زیرا آخرین بازی این باشگاه در لیگ قرار بود بعد ازظهر دوشنبه مقابل اورتون برگزار شود. منچسترسیتی هنوز برای قهرمانی لیگ امیدوار بود. با این حال، شکست (1-0) در گودیسون پارک، سیتی را از رسیدن به قهرمانی باز داشت و تیم ونزدی( شفیلد ونزدی آینده) قهرمان لیگ شد.
در همان شب، تیم وارد منچستر شد و به تالار شهر رفت تا در جشن قهرمانی شرکت کند. از تالار شهر، بازیکنان در رژه قهرمانی شرکت کرده و برای رفتن به باشگاه آردویک، از خیابان مارکت عبور کردند. تعداد افرادی که در طول مسیر به استقبال قهرمانان آمده بودند، پنج برابر تعداد افرادی بود که در بازدید شاهزاده ولز و همسرش از شهر شرکت کرده بودند؛ بازدیدی که تنها چند روز قبل انجام شده بود.
به این ترتیب از فصل 4ـ1903 درخشش نمایندگان شهر منچستر در فوتبال بریتانیا آغاز شد.
