زمانی می‌گفتند در رشته‌های تیمی و توپی هیچی نمی‌شویم / عطایی مربی دل‌وجگرداری است

رسانه تحلیلی تصویری بهمن، گروه ورزش: مصطفی کارخانه در رده های مختلف سنی و با تیمهای ملی و باشگاهی کشورمان بارها و بارها در رقابتهای آسیایی و جهانی صاحب افتخارات مختلف شده است. او که با تیمهای باشگاهی کشورمان 9 بار قهرمان آسیا شده است، مهمان رسانه بهمن بود و درباره تیم ملی ایران در لیگ ملتهای والیبال، تغییر و تحولات کادر فنی تیم، مسابقات باشگاهی آسیا و مسائل مختلف دیگری صحبت کرد. لازم به ذکر است که این گفتگو قبل از مسابقات هفته پایانی لیگ ملتهای والیبال انجام گرفته است و به همین خاطر صحبتهای کارخانه درباره هشت مسابقه ابتدایی ایران در لیگ ملتها است.

در گذشته بازیکنان تیم ملی را خسته و فرسوده می کردیم

ترس ملی پوشان بعد از هفته نخست ریخت

در مسابقات اخیر کمتر گول می خوریم

شرایط لازم برای ادامه کار این کادر در تیم ملی وجود دارد

امثال موسوی عراقی، معروف و غفور سرمایه های ملی ما هستند.

نباید به هر قیمتی جوان گرایی کرد

زمانی تیم 48 رنکینگ جهانی بودیم اما الان در بین ده تیم برتر دنیا قرار گرفته ایم

یزدانی خرم با برنامه های تسلیحاتی، والیبال را ساخت

شاید یکی از رازهای موفقیت والیبال ما، ثبات مدیریت باشد

بزرگی ولاسکو به والیبال ما اعتبار بخشید

FIVB که رشد والیبال ما را دید، هفت سال ما را بیمه کرد

الکنو همه معادلات ما را به هم زد

به جایی رسیده ایم که بتوانیم مربی صادر کنیم

مربی ایرانی در والیبال خود را باور کرده است

اگر همه حمایت کنند مربی ایرانی هم نتیجه می گیرد

روسها به ما گفتند که برویم روی بلندقدها سرمایه گذاری کنیم

ایتالیایی ها از شرایط بدنسازی مان تعجب کردند

ژاپنی ها به من گفتند که شعار ما« جنگ جنگ تا پیروزی» است

داورزنی برای این که دوره برداشت محصول والیبال به خوبی برسد، بسیار هزینه کرد

فوتبال در سراسر دنیا، ورزشی خاص است

در فوتبال همین که به جام جهانی می رسیم ارضا می شویم

اگر عیدالعزیز نیمیر و انگاپت نبودند، آیا پیکان قهرمان می شد؟

هزینه کردن در رشته های المپیکی هدر دادن پول نیست

از رئیسی خواستم ورزش اولویت آخرش نباشد

*****

در یک سال اخیر شاید به اندازه یکی دو دهه گذشته اتفاقات مهم و اساسی در والیبال رخ داد. بهتر است از لیگ ملتها امسال شروع کنیم.

• تصمیم اعزام چنین تیمی بر پایه خرد جمعی کمیته فنی فدراسیون والیبال، هیات رئیسه فدراسیون، کادر فنی تیم ملی و ریاست فدراسیون صورت گرفت. همگی به این نتیجه رسیدیم که در حال ساختن تیمی جدید هستیم و طبیعتا شرایطی جدید پدید آمده است. در گذشته این طور بود که حتی اگر سه چهار تورنمنت معتبر در یک سال داشتیم، تعدای بازیکن مشخص را به خدمت می گرفتیم. به این ترتیب این نفرات فرسوده و خسته می شدند. اما این بار تصمیم گرفتیم که برحسب اهمیت مسابقات، طبقه بندی انجام دهیم. مثلا المپیک به خاطر این که هر چهار سال یک بار برگزار می شود، بالاترین عیار را در بین مسابقات والیبال دارد و پس از آن نوبت به رقابتهای قهرمانی جهان می رسد که دو سال یک بار برگزار می شود و سرانجام لیگ ملتها که پایین ترین سطح را دارد. اگر می خواهیم جوانان ما تجربه کسب کنند، در لیگ ملتها باید به این تجربه برسند.

در حال حاضر تمام بضاعت والیبال ما این نفرات هستند یا جوانان دیگری نیز می توانند در این ترکیب باشند؟

• در المپیک قبلی ما با تمام ستارگان و مربی خارجی مثل آلکنو حضور پیدا کردیم اما به نتیجه دلخواهمان نرسیدیم. یک بدشانسی بزرگ هم آوردیم. ما حدود هفت ماه پیش با همین کادر فنی در مسابقات قهرمانی آسیا در خاک ژاپن در حالی شرکت کردیم که هفت بازیکن حاضر در المپیک را کنار گذاشتیم و از نفراتی استفاده کردیم که اسکلت تیم فعلی را تشکیل داده اند. در آن مسابقات قهرمان شدیم. البته همه بضاعت والیبال ما این نیست که در برزیل و بلغارستان و لهستان دیدیم. علی اصغر مجرد، میثم صالحی و جواد کریمی سه بازیکن از ترکیب شش نفره تیم مان بودند که از دست دادیم. مضافا بر این که بازیکنی چون رضا عابدینی را بردیم اما آسیب دید.

   

  حداقل انتظار داشتم بابت کاندیدا شدن در بین بهترین های ورزش ایران در برنامه یکصد، مرا روی سن دعوت کنند و یک لوح تقدیر به من بدهند. سالها بعد اگر نوه من از من پرسید مدرک کاندید شدنت چیست، بتوانم آن لوح را نشان دهم.

   

اوج این تیم چه مسابقاتی خواهد بود؟

• مربی ما این جسارت را داشته که از بازیکنانی استفاده می کند که شاید از نظر کیفی نفرات دهم تا چهاردهم بهترین های ما باشند. مربی ما در هر سفر دو تا دو بازیکنان را جا به جا می کند تا آنها هم این میدان سخت را تجربه کنند تا برای آینده تیمی با کیفیت داشته باشیم. اگر میلاد عبادی پور کاپیتان تیم ملی را از ترکیب کنار بگذاریم، میانگین تیم ملی از 27 سال به 24 سال کاهش پیدا می کند. برنامه ما این است که همین نفرات در المپیک بعدی به اوج آمادگی و عملکرد خود برسند. به این ترتیب برنامه ما برای سه سال آینده خواهد بود.
•  

با توجه به این که سال گذشته ایران به رکورد هشت باخت پیاپی با نفرات باتجربه خود رسید، تا اینجای کار عملکرد این تیم را راضی کننده دیده اید؟

• همان طور که گفتم تنها توانستیم از 70-60 درصد بضاعت تیم خود بهره ببریم و با این حال در هشت بازی نخست خود صاحب 4 برد و 4 باخت شدیم. به همین خاطر می توان گفت که عملکردمان خوب بوده است. در حالی که سال گذشته با مربی خارجی و نفراتی چون معروف، موسوی و غفور نتایجی به مراتب ضعیف تر کسب کردیم. البته این بازیکنان با تجربه سرمایه های ما هستند و شاید روزی به این نتیجه برسیم که باید از این نفرات هم استفاده کنیم. اما طبعا در پایان لیگ ملتها یک آسیب شناسی خواهد شد تا ببینیم در کدام فاکتورها قوی و در کدامیک ضعیف بوده ایم. اما در مجموع خروجی موفق و خوبی داشته ایم.

 

به نظر من جاهایی هزینه کردن، هدر دادن پول است اما در رشته های صاحب مدال مثل والیبال، وزنه برداری و کشتی این هزینه ها ضروری است.

 

اگر بخواهیم تک تک بازیها را بررسی کنیم، شرایط بازیهای امسال تیم ملی را چطور دیدید؟

• در بازی با بلغارستان- که از تیم ما جوان تر بود- شاید عملکرد خیلی خوبی نداشتیم. اما همین بلغارستان در ادامه مسابقات بازی های قابل قبولی انجام داد. مقابل برزیل عالی بودیم و در برابر تیم بدون شکست آمریکا پیروز شدیم. البته به ژاپن بد باختیم و این تنها بازی بد ما بود. در حالی که از برزیل هم در سه ست باختیم ولی خوب بازی کردیم. کانادا که ما را با مربی خارجی مان شکست داده بود، بردیم. اگر بخواهیم مقایسه کنیم واقعا در هفته دوم، شرایط ما بهتر از هفته نخست شده بود. برخی از نفرات ما برای نخستین بار در چنین تورنمنت مهمی داشتند مسابقه می دادند و ترس آنها بعد از هفته نخست ریخت. حتی در جاهایی که مسابقه را باختیم خیلی چیزها به دست آوردیم. مثلا وادی، امیرحسین اسفندیار خودشان را پیدا کردند. شاید هر بیست سال یک بار اتفاق بیفتد که یک دریافت کننده قدرتی با قامت 2 متر و 7 سانتی متر داشته باشیم. امیرحسین توخته عملکرد خوبی داشت. میلاد عبادی پور با وجود این که خستگی های بازی در لیگ را داشت، حضرت پور به عنوان لیبرو، امین اسماعیل نژاد به عنوان یکی از پر امتیازترین بازیکنان ما و مرتضی شریفی همگی روند رو به رشدی داشته اند. جلوه هم عملکردی فوق العاده داشت در حالی که نفراتی چون موسوی، ملکی، سرلک، اسماعیل مسافر همگی می توانستند در خدمت تیم باشند  در حالی که صابر کاظمی هم اگر مصدوم نبود می توانست بیشتر به تیم کمک کند.
•  

درباره پاسور تیم ملی نظرتان چیست؟ زمانی تصور می شد که در غیاب معروف به مشکل می خوریم؟

• وادی پاسور تیم که پستی محوری در تیم داشته، نسبت به هفته اول کاملا بهتر شده بود. علاوه بر استانداردهای او که بالاتر رفت و پاسهایش که بهتر شده بود، چند جای خالی انداخت که قبلا از سعید معروف دیده بودیم. این ها ناشی از بالا رفتن اعتماد به نفس اوست.

شرایط دفاعی تیم ملی را چطور دیدید؟

• دفاع وسط های ما در reading و خواندن بازی حریفان اشتباهاتی داشتند اما در مرحله دوم این اشتباهات بسیار کمتر شد. در دفاع های سرعتی یک به یک عملکردمان بهتر شد و این نشان می دهد که دیگر کمتر گول می خوریم و مسیر حرکت و پاسهای پاسور را متوجه می شویم.

   

  تیم امید فوتبال مان هم دهه هاست که در آرزوی صعود به المپیک مانده است. اما والیبال آن قدر اعتبار کسب کرده که قهرمان المپیک را می برد. علاوه بر آن هر هفت تیم بالای جدول رنکینگ والیبال را برده ایم و اختلاف ما با آنها میلیمتری است.

   

در هفته پایانی مسابقات، سخت ترین رقابت ایران برابر کدام تیم اروپایی است؟

• در لهستان باید با تیمهای لهستان، ایتالیا، اسلوونی و صربستان مسابقه دهیم و بازی نخست برای ما اهمیت فراوانی دارد. ببینید در برابر تیمی به میدان می رویم که در بین سه چهار تیم برتر والیبال دنیا است و می تواند سه چهار تیم خوب به صورت همزمان داشته باشد. همچنین لیگ باکیفیتی دارد که قطعا با حضور بازیکنان بزرگ دنیا، سطح آن بالاتر نیز خواهد رفت. بازی با لهستان سخت ترین بازی ما است و در برابر ایتالیا هم اگر کمی حواس مان را جمع کنیم، می توانیم برنده شویم. اما اگر غفلت کنیم و روز خوبمان نباشد کارمان دشوار می شود. اسلوونی را می توانیم ببریم و صربستان را هم در گذشته برده ایم. فارغ از نتایج نباید فراموش کنیم که بلافاصله بعد از لیگ ملتها، باید در رقابتهای قهرمانی جهان شرکت کنیم. اما امیدوارم نظر کادر فنی ما را این جوانان جلب کنند.
•  

امسال بدون شک، ایران از سال قبل بهتر نتیجه گرفته است. در حالی که سال گذشته ایران با آلکنو به رکورد 8 باخت پیاپی رسید. اما سوابق مان در رشته های مختلف نشان داده که هر گاه دست به جوانگرایی زده ایم، در مسابقات مهم و جاهای حساس، باز دست به دامن پیرها شده ایم. آیا می توان امیدوار بود که فدراسیون و کادر فنی همچنان به جوانان میدان بدهند یا باز در مسابقات قهرمانی جهان و جام جهانی باید منتظر بازگشت پیرمردها باشیم؟

• به عنوان رئیس سازمان تیم های ملی والیبال می گویم که سیاست والیبال این است که چرخه استفاده از نفرات به خوبی بچرخد. اصلا نباید این طور باشد که اگر چند تورنمنت در طول سال داشتیم، همه نفرات اصلی مان را در این تورنمنت ها استفاده کنیم. نباید انرژی و انگیزه هایشان را بگیریم تا مبادا بی انگیزه شوند. سیاست فدراسیون بر پشتوانه سازی است؛ یعنی تیم ملی نوجوانان برای تیم ملی جوانان و جوانان برای امید بازیکن بسازند. همین حالا علاوه بر تیم ملی امید، تیم ملی ب هم داریم. این هم کاری بوده که برای اولین بار توسط عطایی انجام شده و بعد از ولاسکو هیچ یک از مربیان ما چنین کاری را نکرده اند.

با وجود نقدهایی که در آغاز لیگ ملتها به کادر فنی شد، اما به نظر می رسد که تا اینجای کار، عملکرد وی قابل قبول بوده است؟

• قضاوت درباره تیم ملی والیبال نباید با عجله انجام شود و خیلی ها در انتقاد از تیم، عجله کردند. عطایی مربی دل و جگرداری است که هر هفته بازیکنان را جا به جا می کند تا آنها شرایط سخت را تجربه کنند. به نظر من باید این کادر فنی مورد حمایت قرار گیرند. مسلما بعد از بازگشت تیم ملی، تیم دوباره بازنگری خواهد شد. اما شرایط لازم برای ادامه کار این کادر در تیم ملی وجود دارد. ما 25 اسم برای لیگ ملتها رد کردیم و علاوه بر آنها، دو سه بازیکن اسمی از نسل طلایی مان داریم. امثال موسوی عراقی، معروف و غفور سرمایه های ملی ما هستند و برای والیبال ما زحمت کشیده اند. اعتقاد ندارم که در لیگ ملتهای والیبال باید همه این ها را نگه داریم. من خودم معتقدم که سن و سال نباید زیاد ملاک باشد و عملکرد را باید ملاک قرار داد. هرکسی که انگیزه و اشتیاق بیشتری دارد و مهارت هایش بالاتر است باید مورد استفاده قرار گیرد. و گرنه سن و سال به تنهایی نمی تواند مبنا باشد. نمی توان به راحتی از بازیکنی گذشت که با وجود سن و سال بالا، انگیزه فراوان دارد و تمرین و تلاش زیادی انجام می دهد.

 

این تسلیم نشدن و مبارزه کردن را من از ژاپنی ها یاد گرفته ام. جوان ایرانی زمانی این ذهنیت را داشت که کار سخت است، نمی شود و این گونه باورهای غلط.

 

میدان دادن به جوان ها یا بالا رفتن جایگاه ایران در رنکینگ جهانی. کدام یک برای فدراسیون در اولویت قرار دارد؟

• والیبال به خاطر عملکرد خوب بچه ها وارد خانه ها شد و محبوب مردم شد. مردم و ورزش و کشور ما، مردم و کشور نتیجه گرایی هستند که نتیجه می خواهند. نباید جوانگرایی را به هر قیمتی انجام داد بلکه باید به نتیجه نیز توجه داشت. باید به رنکنیگ مان نیز توجه داشته باشیم. چون الان حتی برای انتخابی المپیک نیز این رنکینگ اهمیت فراوانی پیدا کرده است. این مساله، کار را برای ما سخت می کند و نمی توانیم بگوییم دیگر به راحتی در آسیا نتیجه می گیریم. امیدوارم که در مرحله دوم خودمان را به جمع هشت تیم برتر مسابقات برسانیم و در رقابتهای بولونیا ایتالیا شرکت کنیم. به همین خاطر فدراسیون به دنبال بهترین نتیجه و بهترین عملکرد با تیمی با شخصیت و با اخلاق است و قطعا اگر بازیکنی بدون آمادگی و انگیزه باشد، فدراسیون روی او سرمایه گذاری نخواهد کرد.

زمانی که ولاسکو مربی تیم ملی بود، معمولا می دیدیم که ایران بعد از باختن دو ست نخست، با آنالیز دقیق کادر فنی ناگاه به مسابقه برمی گردد و حریف خود را (3-2) شکست می دهد یا اگر هم می باخت، نتیجه مسابقه معمولا (3-2) بود. اما ظاهرا تیم کنونی حد وسط ندارد و یا به راحتی رقبا را شکست می دهد یا این که به آسانی (3-0) می بازد.

• کار تیمی زمانی خوب شکل می گیرد که این بازیکنان مدتی طولانی کنار یکدیگر باشند. نباید فراموش کنیم که این نفرات تنها دو ماه تمرین کرده اند و بعد از تنها دو بازی تدارکاتی در صربستان، راهی لیگ ملتها شده اند. مربی ما قابلیت های خود را پیش تر نشان داده و با تیمهای ملی جوانان ما در جهان و با بزرگسالان ما در آسیا قهرمان شده است. اما زمان لازم است که او تفکرات خود را در ذهن بازیکنان نهادینه کند. وقتی به بازیهای مان نگاه می کنیم می بینیم که فقط در برابر ژاپن شرایط بردهای یکی در میان داشته ایم.
•  

این شرایط نگران کننده نیست؟

• بله. اما ان شاء الله به ثبات لازم می رسیم. ثبات با تکرار و تمرین ایجاد می شود. اما به نظرمن اگر الان با هلند بازی کنیم می توانیم این تیم را هم ببریم. زمانی تیم 48 رنکینگ جهانی بودیم اما الان در بین ده تیم برتر دنیا قرار گرفته ایم. در گذشته گفته می شد که در رشته های تیمی و توپی چیزی نمی شویم اما والیبال با برنامه ریزی و خرد جمعی این کار را انجام داده است.

رمز درخشش ایران در دهه های اخیر چه نکته ای بوده است؟

• شاید یکی از رازهای موفقیت والیبال ما، ثبات مدیریت باشد. 17 سال مرحوم یزدانی خرم مدیریت فدراسیون را بر عهده داشت و 17 سال نیز نوبت به داورزنی رسید تا با تجربیات ورزشی بیشتر روند کاشت و داشت و برداشت را ادامه دهد. کاشت فدراسیون از زمان مرحوم یزدانی خرم آغاز شد. پس از آن هم زمانی که لازم شد تا ترس ما از بزرگان والیبال جهان ریخته شود، از مربی بزرگی چون ولاسکو استفاده شد. بزرگی ولاسکو به والیبال ما اعتبار بخشید و دنیا ما را بیشتر قبول کرد. FIVB که رشد والیبال ما را دید، هفت سال ما را بیمه کرد تا بتوانیم در لیگ ملتها شرکت کنیم. هر نتیجه ای بگیریم در لیگ ملتها حضور خواهیم داشت. از طرفی دیگر این طور نیست که مثلا والیبالیست های ما فکر کنند که اگر در کشوری دیگر بودند، امکاناتی بیشتر داشتند.

 

یادم می آید ایتالیایی ها از من پرسیدند بدنسازی شما چگونه است؟ گفتم والیبالیست ها را دو دور، اطراف دریاچه آزادی می دوانیم. وقتی فهمیدند مسافت را، تعجب کردند و گفتند یعنی شما روزی 8 کیلومتر والیبالیست های خود را می دوانید؟ مگر تمرین دوومیدانی می کنید؟ فهمیدیم در بدنسازی خیلی عقب هستیم.

 

زمانی که ایران با کواچ در لیگ جهانی چهارم و در جام جهانی ششم شد، رئیس فدراسیون مدعی شد که ما به سکوی المپیک فکر می کنیم. اما این اتفاق هرگز رخ نداد.

• دکتر داورزنی نسبت به امکانات و ظرفیت هایی که داشتیم آرزوها و هدف بزرگ والیبال ما را بیان کرد. اگر آن موقع چنین چیزی مطرح نمی شد، در حقیقت می شد چنین نتیجه گرفت که فدراسیون ما هیچ هدف و آرزویی ندارد. من خودم در آن جلسه هیات رئیسه بودم و صحبت این بود که برای کسب نتیجه در المپیک، یک مربی بزرگ و با رزومه باید بیاوریم. مربیان بزرگی از کشورهای مختلف کاندیدا بودند. مثل رزنده و الکنو. الکنو کسی بود که المپیک را تجربه کرده و قهرمان این رقابتها شده بود. اما به نظرم ما زمان را از دست دادیم و من این ایراد را به خودم می گیرم. این مربی بعد از انتخاب گفت من نمی توانم تیم شما را به جمع چهار تیم برتر المپیک برسانم. من نمی توانم از لیمو، آب گوجه فرنگی بگیرم. این مساله معادلات ما را تا حدودی به هم زد و این مربی نتوانست ما را به خواسته هایمان برساند. اگر بخواهیم مقایسه کنیم اثربخشی ولاسکو بسیار بیشتر بوده و هرچند الکنو هم اثراتی داشته، اما انتظارات ما را برآورده نکرد. در لیگ ملتها برخلاف همیشه با باخت شروع کرد و این مساله کار را برای هر تیمی سخت می کند.

هدف گذاری فدراسیون برای این تیم چیست؟

• سیاست فدراسیون و هیات رئیسه این است که لیگ ملتها را مبنا قرار ندهیم و هدف ما برای این تیم نیز المپیک باشد.

آیا برای فدراسیونی که به فکر سکوی المپیک بود، استفاده از عطایی به جای امثال ولاسکو در کمتر از یک دهه، پسرفت و بازگشت به عقب نیست؟

• زمانی که فدراسیون ولاسکو را استخدام کرد، تنها بحث نتیجه گرفتن تیم ملی با او نبود. بلکه نگاه فدراسیون به این بود که مربیان داخلی نیز آموزش ببینند. در حال حاضر مربیانی چون عطایی، طلوع کیان و پیمان اکبری، رضا مومنی مقدم، تندروان و..سرمایه های ما هستند. باید به این نفرات کمک کرد. تا کِی می خواهیم مربی خارجی بیاوریم؟ فکر می کنم به جایی رسیده ایم که بتوانیم مربی صادر کنیم. فدراسیون داورزنی هر آنچه در اختیار مربی خارجی می گذارد، در اختیار مربیان داخلی نیز قرار می دهد. شاید زمانی این بستر فراهم نبود. اما در حال حاضر بستر استفاده از مربی داخلی فراهم شده است. مربی ایرانی خود را باور کرده است. البته ضعف هایی هنوز وجود دارد اما اگر همدلی و همبستگی بین تمامی مربیان وجود داشته باشد و همه از مربی تیم ملی حمایت کنند، نتایج مثبت آن را خواهیم دید. همان طور که قبلا محمدی راد، تندروان و اکبری در کادر فنی تیم ملی حضور داشتند و الان نوبت به عطایی رسیده است که هدایت تیم ملی را عهده دار شود. وقتی کادر فنی مطمئن باشد که فدراسیون و هیات رئیسه از مربی تیم ملی حمایت می کند، قطعا اعتماد به نفس تیم بالا خواهد رفت. همان طور که دیدیم بعد از نخستین مسابقات تیم ملی در لیگ ملتهای امسال، بعضی ها سریع شروع به انتقاد کردند اما دکتر داورزنی سینه سپر کرد و از این تیم حمایت کرد. الان هم نقد از تیم ملی خوب است. اما به شرطی که غرض ورزی نباشد و انصاف در آن رعایت شود. نوع نگرش کنونی به تیم ملی، قطعا نوید روزهای بهتری خواهد داد. زمانی که مسیرمان درست باشد و تلاش کافی کنیم، قطعا به هدف مان خواهیم رسید. در مسابقات جهانی که سطح بالاتری دارد، باید 14 بازیکن از 25 بازیکن کنونی را انتخاب کنیم. مسائلی چون آمادگی ذهنی و رفتاری، اخلاق حرفه ای و دیگر مسائل می تواند تیمی را شکل دهد که مسیر درست را طی کرده و به نتیجه مورد نظر خود برسد.
•  

در زمان مدیریت یزدانی خرم، از مربی بزرگی چون ایوان بوگانیکوف در سطح پایه استفاده شد. چرا الان چنین مربیانی برای سطوح پایه استفاده نمی شوند؟

• آن زمان خیلی با سطح اول جهان فاصله داشتیم. در آن زمان من سرمربی و بوگانیکوف کمک من بود. در آن زمان هم مثل شرایط کنونی، روسیه در بین بزرگان والیبال جای داشت و ما نیاز داشتیم کسی بیاید و کارهای اصولی و پایه ای در والیبال ما انجام دهد. در سال 1377 که من مربی تیم ملی جوانان بودم بالاخره ترس مان از چین، کره و ژاپن ریخت و قهرمان آسیا شدیم. از آنجا بود که عزت کنونی و بزرگی مان در والیبال شروع شد و یک سال بعد هم نوبت به قهرمانی مان در نوجوانان آسیا رسید. بعد از آن نوبت به درخشش و کسب عنوان در رقابتهای جهانی بود. در این سالها دانش مربیان مان نیز بالا رفت. برگزاری کلاسهای متعدد بین المللی موجب توسعه معلومات مربیان ما شد. الان جواد مهرگان در کمیته آموزش و دیگر نفرات ما خودشان از بهترین ها هستند. اعتقاد فدراسیون ما بر پشتوانه سازی است و آکادمی های والیبال ما توسعه یافته اند و هیات های شهرستانهای ما نیز فعال شده اند.

چطور شد که در دوران یزدانی خرم تحولات والیبال شروع شد؟

• در آن زمان یزدانی خرم از من پرسید که کجا کار می کنم؟ گفتم که در صنایع موشکی کار می کنم و از سال 1356 استخدام هستم. یزدانی خرم از من پرسید که در سال 1356 چند موشک می ساختیم و الان (دهه 70) چند تا؟ برایش توضیح دادم که آن زمان دو تا می ساختیم و حالا چهل، پنجاه تا می سازیم. از من پرسید چطور این اتفاق افتاد؟ و برایش از مهندسی معکوس گفتم و این که تمام مدلهای کشورهای پیشرفته این حرفه از جمع آوری کردیم؛ بخشی از آمریکا، بخشی از فرانسه، انگلیس، شوروی، کره شمالی و...از هرکدام چیزی یاد گرفتیم و توانستیم موشک بسازیم. یزدانی خرم به من گفت همین کار را در والیبال انجام دهیم. من هم پنج کشور صاحب نام والیبال جهان- برزیل، ایتالیا، ژاپن، شوروی و کوبا- را نام بردم. من در آن زمان مربی تمام رده های تیم ملی بودم. یزدانی خرم هم به من ماموریت داد و در همان حال امکانات و مترجم در اختیار من قرار داد تا در دیدار از این کشورها و مشاهده تمرینات آنها یادداشت برداری کنیم، از آنها فیلمبرداری کنیم و از هر کدام چیز جدیدی یاد بگیریم.

 

الکنو بعد از انتخاب گفت من نمی توانم تیم شما را به جمع چهار تیم برتر المپیک برسانم. من نمی توانم از لیمو، آب گوجه فرنگی بگیرم. این مساله معادلات ما را تا حدودی به هم زد و این مربی نتوانست ما را به خواسته هایمان برساند.

 

در آن زمان در چه چیزهایی بیشتر عقب بودیم؟ مثلا در ایتالیا چه چیزهای جدیدی دیدید؟

• یادم می آید ایتالیایی ها از من پرسیدند بدنسازی شما چگونه است؟ گفتم والیبالیست ها را دو دور، اطراف دریاچه آزادی می دوانیم. وقتی فهمیدند مسافت را، تعجب کردند و گفتند یعنی شما روزی 8 کیلومتر والیبالیست های خود را می دوانید؟ مگر تمرین دوومیدانی می کنید؟ فهمیدیم در بدنسازی خیلی عقب هستیم. در ایتالیا یک روز در میان تمرینات وزنه بالاتنه و یک روز در میان تمرینات پایین تنه انجام می دادند. در حالی که آن زمان وقتی در ایران صحبت از وزنه می شد، به چشم بیگاری به آن نگاه می کردند. اما الان به خاطر همین رشد و توسعه والیبال، نگرش ها عوض شده است و جوان ورزشکار می داند که با تمرین وزنه، عمر ورزشی او بالا می رود. یا مثلا زمانی که نزد روسها رفتیم، آنها از ما پرسیدند میانگین قدی والیبال مان چقدر است؟ آن موقع 1.90 بودیم اما الان بالای 2 متر شده ایم. روسها به ما گفتند که برویم روی بلندقدها سرمایه گذاری کنیم.

طبیعتا علاوه بر مسائل فنی، ذهنیت والیبال ما نیز باید تغییر می کرد. این تغییرات را چگونه ایجاد کردید؟

• ژاپنی ها به من گفتند که شعار ما« جنگ جنگ تا پیروزی» است. آنها برای تک تک پوئن ها برنامه دارند و می جنگند. این تسلیم نشدن و مبارزه کردن را من از ژاپنی ها یاد گرفته ام. جوان ایرانی زمانی این ذهنیت را داشت که کار سخت است، نمی شود و این گونه باورهای غلط. من و همکارانم وظیفه داشتیم که این باور غلط را از ذهن بازیکنان جوان خود خارج کنیم. خدا شاهد است که شبها به این بچه ها مشق می دادم تا بنویسند. ژاپنی ها به من یاد دادند که از آنها بخواهم بنویسند تعهد یعنی چه؟ همین مسائل ذهن بازیکن را در جهت منافع والیبال تسخیر می کرد. مثلا بازیکن به این نتیجه می رسید که تعهده یعنی خالصانه و با تمام وجود کار کردن. هربازیکنی که نوشته هایش عمق بیشتری داشت و بیشتر به این مسائل فکر کرده بود، 100 دلار جایزه می گرفت. هفته بعد درباره مسوولیت پذیری و خیرخواهی بود. به این ترتیب واژه هایی انتخاب می شد تا ذهنیت ها تغییر کند.
•  

مدیریت داورزنی را در این سالها چگونه دیده اید؟

• داورزنی برای این که دوره برداشت محصول والیبال به خوبی برسد، بسیار هزینه کرد. در طول چهل سالی که در ورزش بوده ام، کاربلدتر از داورزنی ندیده ام. در یک جمله باید خلاصه کنم که داورزنی کارش را بلد است.

در روزهای اخیر بحث قراردادهای میلیاردی فوتبالیست ها زیاد در رسانه ها مطرح شده و بسیاری از مربیان دیگر رشته ها نیز به آن معترض بوده اند. نظر شما درباره قراردادهای اینچنینی در فوتبال چیست؟

• من خودم فوتبالیست بوده ام و با بازیکنانی چون علی جباری، پرویز مظلومی و غلام فتح آبادی و باقر رحیمی در صنایع دفاع حضور داشتیم. در کنار آن به بسکتبال و والیبال و دوومیدانی هم می پرداختم. چون فوتبالی هستم خودم این را می گویم که فوتبال در سراسر دنیا، ورزشی خاص است. همان طور که می گوییم صنعت خودرو یا صنعت نفت، فوتبال نیز صنعت خود را دارد. تیمهایی چون رئال مادرید را ببنید که چقدر روی فوتبال هزینه می کنند. در ایران هم دوست داریم این سفره برقرار باشد و کم نشود. اما با افراط و تفریط مخالفم. وقتی بازیکنی 20 میلیارد بگیرد و بازیکنی 100 میلیون، این افراط و تفریط است. امسال بهترین دوره ای بود که با اقتدار به جام جهانی فوتبال رسیدیم. اما همین که به جام جهانی می رسیم، کاملا ارضا می شویم. در فوتبال نه با مربی خارجی و نه با مربی داخلی موفق نبودیم و از مرحله گروهی صعود نکرده ایم. این یک آرزو برای ملت ایران است. تیم امید فوتبال مان هم دهه هاست که در آرزوی صعود به المپیک مانده است. اما والیبال آن قدر اعتبار کسب کرده که قهرمان المپیک را می برد. علاوه بر آن هر هفت تیم بالای جدول رنکینگ والیبال را برده ایم و اختلاف ما با آنها میلیمتری است.اما درآمدها 2 تا 4 میلیارد تومان برای والیبالیست ها است. وقتی کشتی گیرها و وزنه بردارهای ما قهرمان المپیک می شوند، نباید آنها هم چنین درآمدی داشته باشند؟ مخصوصا وقتی که یک بازیکن حرفه ای با 4 ساعت تمرین صبح و 4 ساعت تمرین عصر دیگر وقتی ندارد که به کارهای دیگری چون تحصیل بپردازد. آینده جسمی و روحی او در گروی والیبال است و به همین خاطر می گویم حق یک والیبالیست نیست که چنین درآمدهایی داشته باشد. هنوز هم می گویم فوتبال متمایز است. اما نه این که بازیکن در سطح لیگ فوتبال 20 میلیارد بگیرد و والیبال بعد از درخشش در المپیک پاداش 5 سکه ای بگیرد.

کمی از مسابقات باشگاههای آسیا صحبت کنید. این که پیکان برای حضور در این مسابقات، به صورت کوتاه از ستارگانی چون نیمیر و انگاپت استفاده می کند، چه تاثیری در والیبال ما می تواند داشته باشد؟

• هیچ وقت در سطح باشگاهی سالن 12 هزار نفری ما پر نمی شد. اما این سالن پر شد زیرا ستاره ها در تیم پیکان حضور داشتند. اگر عیدالعزیز نیمیر و انگاپت نبودند، آیا پیکان قهرمان می شد؟ آنها در فینال با نماینده ژاپن مسابقه داشتند که موزرسکی را استخدام کرده بود. آن هم در حالی که پیکان بازیکنانی چون معروف و موسوی را نیز در ترکیب خود داشت، با این حال ژاپنی ها دو ست ابتدایی را برنده شدند. ما به سختی برنده شدیم در حالی که دیگر نماینده ما را در نیمه نهایی شکست دادند. اما همین قهرمانی باعث شد که نماینده ما در جام باشگاههای جهان حضور پیدا کند. رشد و توسعه از طریق همین حضورها اتفاق می افتد. به نظر من جاهایی هزینه کردن، هدر دادن پول است اما در رشته های صاحب مدال مثل والیبال، وزنه برداری و کشتی این هزینه ها ضروری است.

 

بزرگی ولاسکو به والیبال ما اعتبار بخشید و دنیا ما را بیشتر قبول کرد. FIVB که رشد والیبال ما را دید، هفت سال ما را بیمه کرد تا بتوانیم در لیگ ملتها شرکت کنیم. هر نتیجه ای بگیریم در لیگ ملتها حضور خواهیم داشت.

 

شما یکی از کاندیداهای بهترین مربی قرن ورزش ایران بودید که البته در پایان جشنواره یک صد به مقام سوم دست پیدا کردید. نظرتان درباره این جشنواره و رتبه خودتان چیست؟

• لازم است تشکر کنم از کسانی که این کار ارزشمند را انجام دادند و صد سال ورزش ایران را به تصویر کشیدند. اول این کار بسیار خوب بود اما پایان خوبی نداشت. صحبتم با مدیر شبکه ورزش و شبکه سه است. من هم به عنوان یکی از کاندیداها زحمات زیادی کشیدم. اگر آن قهرمانی های دهه های قبل نبود، شاید جایگاه کنونی را به دست نمی آوردیم. خود من هم حاضر بودم به محمد بنا رای دهم. قطعا حق بنا بوده که مربی قرن شود. حشمت مهاجرانی هم عزیز همه ورزش ما است و تیم فوتبال ما را به جام جهانی برد. طبیعی است که فوتبالی ها نماینده ای داشته باشند. من به نمایندگی از همه جامعه والیبال رفته بودم. حداقل انتظار داشتم بابت کاندیدا شدن در بین بهترین ها، مرا روی سن دعوت کنند و یک لوح تقدیر به من بدهند. سالها بعد اگر نوه من از من پرسید مدرک کاندید شدنت چیست بتوانم آن لوح را نشان دهم.

ممنون از این که وقتتان را در اختیار ما قرار دادید. در پایان اگر نکته ناگفته ای باقی مانده، بفرمایید

• در حضور وزیر ورزش و جوانان، از رئیس جمهور خواستم که انتخاب وزیر ورزش اگر اولویت اول نیست، اولویت آخر هم نباشد. خواسته دومم هم این بود که در ردیف بودجه، اگر ورزش اولویت اول نیست، اولویت آخر هم نباشد. اگر بودجه در اختیار ورزش قرار داده نشود، جوانان ما به سمت قلیان و دود می روند و امیدوارم دولت ما به مساله ورزش و جوانان اهمیت بیشتری بدهد.

|انتهای پیام|