رسانه تحلیلی تصویری بهمن، گروه فرهنگ و اندیشه - محمد دیبا: منوچهر اسماعیلی، دوبلور پیشکسوت و برجسته کشورمان، روز سه شنبه یکم شهریور درگذشت. واکنش ها به فوت ایشان اما موجب شد تا بسیاری از مردم با نقش او در خاطره های سینمایی‌شان بیشتر آشنا شوند. دوبلورها، سالیان سال است جای خود را در سینمای ایران باز کرده اند، با این حال اما توجه چندانی چه از سوی تصمیم گیران و چه از سوی مخاطبان به نقش هنر صداپیشگی در صنعت سینمای کشور نمی شود.
سینما به مخاطبان ایرانی، با دوبله ارائه می‌شود
مارلون براندو در پدرخوانده، جان وین در فیلم های وسترنش، جومونگ و افسانه اش و حتی لوک خوش شانس بدون صداهای ماندگارشان نمی تواستند این همه سال در ذهن و قلب مخاطب ایرانی ماندگار شوند. اگر چه برخی معتقدند دوبله اصالت اثر را از آن می گیرد، اما نمی توان در مواجهه عمومی با پدیده سینما (مخصوصا فیلم های خارجی)، منکر اهمیت دوبلور ها شد. استفاده از زیرنویس و تماشای فیلم با زبان اصلی ارتباط بیننده با اثر را جدی تر می کند اما باب طبع همگان نیست. این مسئله از همان ابتدا باعث شد که دوبله در ایران تبدیل به هنر و سپس، صنعت شود و بزرگانی را درون خود تربیت کند.
منوچهر اسماعیلی
صدای منوچهر اسماعیلی ما را یاد بن هور و اسپارتاکوس و لارنس عربستان می اندازد. صدایی قوی، دلنشین و منعطف که با فرم روایی خود، در فیلم های تاریخی کارکرد زیادی داشت. صدای منوچهر اسماعیلی همواره مورد تحسین مخاطبان و اهالی هنر قرار می‌گرفت. بسیاری او را استاد دوبله ایران می‌دانند. خبر درگذشت او، دوست داران هنر هفتم را بسیار متاثر کرد.
چنگیز جلیلوند
مرد حنجره طلایی سینمای ایران بعد از بازگشت به کشور در سال ۱۳۷۷، تاثیری تاریخی در صنعت دوبله داشت. چنگیز جلیلوند صدای مارلون براندو، کلینت ایستوود، پل نیومن و سیلوستر استالونه برای مخاطبان ایرانی بود. صدای بم و مردانه او به خوبی بر قهرمان های زخمت و نخراشیده سینمای آن زمان هالیوود می نشست. جلیلوند در سال ۱۳۹۹ بر اثر کرونا درگذشت و صنعت دوبله ی ایران را از صدای بی بدیلش محروم گذاشت.
ناصر طهماسب
آوای مستند ایران، لقب یکی از بزرگترین دوبلور های ایران است. ناصر طهماسب، با صدای گرمش سالهاست جلابخش نقش های بسیاری بوده، از برایان کرانستون برکینگ بد در عالم سریال گرفته تا همفری بوگارت کازابلاکا و کوین اسپیسی مظنونین همیشگی. علاوه بر دوبله فیلم و سریال، او در روایت مستند نیز تبحر ویژه ای دارد. دربرابر طوفان, روایت رهبری و من تکنوکرات هستم، تعدادی از نمونه های درخشان گویندگی ناصر طهماسب هستند.
علی رغم حضور بزرگان این چنینی در هنر صداپیشگی، نمونه های متاخر دوبله فارسی، چندان به مذاق دوستداران سینما خوش نمی‌آید. مخاطبینی که دوبله برایشان دریچه آشنایی و ورود به سینما بود؛ تحمل صداپیشگی های پرگاف و بی کیفیت برایشان سخت است.
شاید یکی از دلایل این افت کیفیت، کم توجهی به اساتید این رشته است. همچنین به نظر می‌آید روند های آکادمیک برای ورود به صداپیشگی مانند سابق جدی گرفته نمی شود. اگر بخواهیم دوبله را مانند سابق، دریچه ای برای ورود به سینما قرار بدهیم نیاز است بتوانیم منوچهر اسماعیلی و ناصر طهماسب تربیت کنیم و همچنین از شتابزدگی نیز در دوبله کردن پرهیز شود.
|انتهای پیام|
