به بهانه سالروز تولد چنگیز جلیلوند؛ این پسره عجب صدای خوبی داره!

به گزارش شبکه خبری ایران۲۴، چنگیز جلیلوند ۶ آبان سال ۱۳۱۹ در شیراز متولد شد. وی با نقش‌آفرینی در تئاتر، فعالیت هنری خود را آغاز کرده است.

جلیلوند در مصاحبه‌ای با ناصر ممدوح درباره آغاز فعالیت خود در دوبله گفته است که گرفتن اولین دستمزد برای گفتن یک جمله کوتاه آن هم با دردسر‌ها و مشقات فراوان سبب شده تا به صورت جدی به دوبله فکر کند.

وی گفته است زمانی که دانشجو بوده حضورش در دوبله و تئاتر سبب شده تا رفوزه شود.

در نهایت جلیلوند تئاتر را رها کرد و تصمیمی گرفت تا دوبله را به صورت خیلی جدی ادامه دهد. مسیر پیشرفت جلیلوند در دوبله بسیار هموار بوده و به گفته خود تنها چند ماه پس از فعالیت در این عرصه به او رل‌های اول می‌داده‌اند.

جلیلوند گفته است که همان اوایل در محل کارش می‌شنیده که درباره او می‌گفتند: یک پسره آمده، عجب صداش خوب است. دارد رول اول‌ها را می‌گوید؛ اسمش هم جلیلوند است!

پس از انقلاب، چنگیز جلیلوند هم مانند برخی هنرمندان ایران را  ترک کرد و حدودا ۲۰ سال بعد در اواخر دهه هفتاد به خاطر عشق به وطن به ایران بازگشت.

جلیلوند که هنرمندی خوش صدا و خوش سیما بود، پس از بازگشت علاوه بر ادامه فعالیت در عرصه دوبله در چند فیلم سریال هم نقش آفرینی کرد. همین باعث شده بود از معدود دوبلور‌هایی باشد که علاوه بر صدا چهره‌ آشنایی هم برای مخاطب دارند.

او در مقطعی که فیلم‌های فارسی هم احتیاج به دوبله داشتند و بازیگر‌ها فقط بخش تصویری کار را بر عهده می‌گرفتند، به جای بازیگرانی، چون بهروز وثوقی و محمدعلی فردین دیالوگ گفته بود.

خودش در جایی گفته بود که فیلم سینمایی «طوقی»، اثر علی حاتمی یکی از قشنگ‌ترین کارهایش است. جلیلوند در این فیلم به جای دو شخصیت با بازی وثوقی و ناصر ملک مطیعی صحبت کرده است.

جلیلوند در گویندگی‌هایش قابلیت تیپ سازی را داشت و می‌توانست صدا‌های مختلفی را به وجود آورد. او به جای بازیگران مشهور خارجی و داخلی بسیاری گویندگی کرده‌است. وی با تیپ سازی خلاقانهٔ خود گوینده اصلی نقش‌های مارلون براندو بود.

آخرین حضور تلویزیونی او بازی در سریال «سلمان فارسی» است. جلیلوند یک سال قبل از مرگش، در این سریال تاریخی که هنوز هم در حال تصویربرداری است، نقش کوتاهی در قامت یک اسقف رومی را ایفا کرد.

صدایی که خسرو شکیبایی را اسیر کرد!
خسرو شکیبایی که خود برای بسیاری هنوز هم مرد خاص سینمای ایران است، از چنگیز جلیلوند به عنوان شخصیتی خاص در زندگی خود سخن گفته است.

شکیبایی که در سال‌های اولیه فعالیت هنری‌ با جلیلوند آشنا شده بود درباره این هنرمند گفته است: به همه قدیمی‌های دوبله احترام می‌گذاشتم و جلوی پایشان بلند می‌شدم ولی دو سه نفر برایم خیلی ارزشمند بودند از جمله همین آقای جلیلوند. او ابتدا با آن صدای جادویی مرا اسیر خودش کرد و بعد که به دوبله آمدم و با شخصیت ایشان از نزدیک آشنا شدم، دیدم چقدر دلم می‌خواهد به این آدم نزدیک باشم و از او یاد بگیرم؛ بلد بودنِ این کار و این کاره بودنش و از همه مهم‌تر عاشقانه کار کردنش. خیلی دلم می‌خواهد بدانم اگر با این آدم‌ها در ۲۰ سالگی رو به رو نمی‌شدم، شاید مسیر زندگی‌ام به کلی عوض می‌شد. درست است که خیلی با آقای جلیلوند کار نکردم ولی خیلی نگاه‌شان می‌کردم. شاید بشود گفت ادب را از ایشان یاد گرفتم. اصلا شاید بشود گفت ادب و جلوی پیشکسوت بلند شدن را به خاطر ایشان یاد گرفتم.

چنگیز جلیلوند هم مانند چند تن دیگر از هنرمندان پیشکسوت، بر اثر ابتلا به کرونا از دنیا رفت. صدای او دوم آذر ۱۳۹۹ برای همیشه خاموش شد.