رسانه تحلیلی تصویری بهمن، گروه امنیت ملی و سیاست خارجی - فاطمه علیزاده :حدوداً ۲۷ سال قبل در هشتم جولای فضایی ملتهب و رعب آور جنگ در بوسنی و هرزگوین حاکم شد. ماجرا این بود که مسلمانان بوسنیایی خواستار جدایی از یوگسلاوی سابق شده بودند؛ خواستی که با مخالفت صربهای ساکن بوسنی روبرو شد؛ منتها نه یک مخالفت عادی؛ سرکوب مسلمانان بوسنی توسط صرب‌ها مرزهای تجربه توحش و خشونت را جابجا کرد.
این حادثه یکی از فجیع‌ترین وقایع تاریخ بشریت بود؛ نبرد نابرابری که منجر به نسل‌کشی،قتل عام بیش از هشت هزار تن از ساکنان شهر مسلمان نشین سربرنیستا در بوسنی شد. این کشتار، پس از جنگ جهانی دوم بزرگ‌ترین نسل‌کشی در اروپا به‌شمار می‌آید.
در بحبوحه این کشتار، سربرنیتسا بر اساس قطعنامه سازمان ملل که به عنوان منطقه امن اعلام شده بود. اعلام این منطقه به عنوان منطقه امن به منظور ممانعت از رسیدن سلاح به طرفین درگیری بود. نماینده سازمان ملل برای اجرای قطعنامه هم کانادایی‌ها و هلندی‌ها بودند؛ که به خیال سازمان ملل درحال اجرای قطعنامه بودند؛ اما ذیل نظارت این دو کشور در عمل مردم مسلمان به صورت کامل خلع سلاح شدند و صرب‌ها که مورد حمایت صربستان بودند تا دندان مسلح ماندند.
قطعنامه های سازمان ملل دردی از آلام مسلمانان دوا نمی‌کرد؛ بدتر از آن هم تعللی بود که شورای امنیت در ورود قهرآمیز به این مسئله داشت. شورای امنیت مبتنی بر تمام شواهدی که در اختیار داشت می‌توانست مجوز حمله به مواضع صرب‌ها را صادر کند. با اینکه به نظر می‌آمد فرمانده نیروهای هلندی این درخواست را کرده و شرایط را به نوعی اطلاع داده بود اما اتفاقی که در عمل افتاد تسلیم مسلمانان بوسنی به طرف مقابل بود.
با این وجود این بحران، بحران اروپا بود؛ غربی‌ها نهایتا تصمیم به خاتمه آن گرفته بودند؛ به خصوص بعد از ورود ایران به ماجرا به دستپاچگی بیشتری هم دچار شدند؛ اما یک سمت این بحران مسلمانان بودند؛ چالش غرب برای حل این بحران، خاتمه آن بدون انتفاع این جمعیت مسلمان بود. راهبرد آنها هضم جمعیت مسلمان در اروپا بود؛ حذف موجودیت مستقل مسلمان تا جاییکه سرزمین بوسنی و هرزگووین بین صربستان و کرواسی تقسیم شود و اساساً کشوری به این نام وجود نداشته باشد.
از سال 2005، هرساله برای گرامیداشت این فاجعه هولناک راهپیمایی مارش میرا برگزار می‌شود. میرا به معنای صلح است. از سال ۱۳۹۶ گروه‌های ایرانی نیز با این راه‌پیمایان هم‌مسیر می‌شوند. مسیری حدود ۱۱۰-۱۰۰ کیلومتر که از روستایی به نام نزوک تا شهر سربرنیتسا طی می‌شود. این مسیری است که افرادی که ۱۲ جولای ۱۹۹۵ قصد فرار از سربرنیتسا را داشتند طی کردند. این مسیر به جاده نجات معروف شد؛ مسیری که مردم فکر می‌کردند موجب نجات خواهد شد اما تعداد زیادی از افراد در این مسیر کشته شدند. این جاده بعدها به جاده مرگ معروف شد.
به یاد و گرامیداشت قربانیان سربرنیتسا، مردم بوسنی و علاقه‌مندانی از سراسر جهان از جمله ایران در این راهپیمایی شرکت می‌نمایند. آنان در مدت سه روز این مسیر را طی می‌کنند و خود را به قبرستان پتوچاری می‌رسانند. در آنجا در مراسم خاکسپاری بقایای تفحص شده افرادی که طی یک سال گذشته کشف شده‌اند شرکت می‌کنند.
انتهای پیام
