وقتی در‌های روابط با جهان بسته است و چین تنها گزینه باقی مانده برای ایران است دیگر نمی‌شود زیاد چانه زد، حالا که اعراب جنوب دریای پارس این را فهمیدند مشکل بعد جدیدی پیدا می‌کند، یعنی با شرکای چین (مانند عربستان و…) هم نمی‌توان مانند سابق رفتار کرد.
ادعاهای اخیر مقامات کویت و عربستان در نفی حقوق ایران از حوزه انرژی آرش با این فاصله زمانی کم از گشایش روابط حداقل برای مقامات در ایران و برنامه تبلیغاتی آنان دور از انتظار بود، اما جهان سیاست قواعد خاص خود را دارد و کماکان منفعت بازیگران را دنبال می‌کند.
هیچ گاه حاصل جمع معادلات در روابط بین الملل صفر نمی‌شود، همیشه پای سود دو طرفه، اما کم و بیش (نسبی) در میان است.
وقتی عرب‌ها پای چین را برای مهار ایران به میان آوردند، اول به چینی‌ها وعده معاملات عمده در حوزه انرژی را دادند و سپس شرط مهار ایران با استفاده از نقطه ضعف سیاست خارجی یعنی (وابستگی به شرق و قهر ایدیولوژیک با غرب) را مطرح کردند، چینی‌ها هم نفوذ را برای همین روز‌ها می‌خواستند.
چینی‌ها از حمایت از ادعاهای عمده اعراب در مورد جزایر ایرانی آغاز کردند، سپس مهار گروه حوثی‌ها را خواستار شدند و امروزه به پشتوانه آن‌ها اعراب منکر بخشی از حقوق ایران در بستر دریای پارس می‌شوند.
مقابله با امتیاز خواهی یک جانبه در روابط بین‌الملل راهی سیاسی و دیپلماتیک دارد، اگر راه دیپلماتیک و خرد سیاسی کماکان بسته باشد فقط مماشات پیش پای ایران باقی می‌ماند.
چینی‌ها و روس‌ها یا ائتلاف‌های آنان فقط زمانی به الزامات تساوی در روابط تن می‌دهند که بفهمند ایران می‌تواند در جهان غرب نیز یارگیری کند و در‌های روابط خود با مناطق مختلف جهان را بگشاید!
آرمان امروز
