برخی با راه اندازی آموزشگاه‌های بازیگری دنبال کاسبی هستند/ظرفیت سینما برای پذیرش بازیگر محدود است

به گزارش شبکه خبری ایران ۲۴، در سال‌های اخیر، در پایتخت و نیز در کلانشهر‌های دیگر، آموزشگاه‌های بازیگری بسیاری دایر شده است.

این آموزشگاه با برگزاری دوره‌های حضوری و مجازی، هر ساله تعداد زیادی از علاقه‌مندان به دنیای سینما و تصویر را به خود جذب می‌کنند. 

هر ساله هر ساله تعداد زیادی از هنرجویان وارد آموزشگاه‌های بازیگری می‌شوند و علاوه بر این فارغ التحصیلان رشته‌های بازیگری و نمایش دانشگاه‌ها نیز تعدادشان کم نیست اما، تعداد چهره‌های جوان و تازه وارد سینما، بسیار انگشت شمار و اندک است. این نشان می‌دهد که درصد کمی از هنرجویان آموزشگاه‌های بازیگری یا فارغ التحصیلان این رشته فرصت حضور در سینما یا دیگر مدیوم‌های بازیگری را پیدا می‌کنند.

در همین زمینه با یک منتقد پیشکسوت گفت‌و‌گو کردیم و نظرش را درباره عملکرد آموزشگاه‌های بازیگری جویا شدیم.

طهماسب صلح‌جو ـ نویسنده و منتقد در گفت‌و‌گو با ایران ۲۴ در پاسخ به این سوال که عملکرد آموزشگاه‌های بازیگری برای معرفی چهره‌های جوان و مستعد به سینما چگونه بوده است، افزود: آمار مشخصی وجود ندارد. وجود این آموزشگاه‌ها صرف نظر ازاینکه چقدر می‌تواند بازیگر تربیت کند، فرصتی است برای اینکه جوانانی که علاقه مندی که دوست دارند بازیگر یا کارگردان شوند، خود را آنجا محک بزنند. افراد علاقه‌مند به رشته‌های سینمایی در بستر این آموزشگاه‌ها می‌توانند بفهمند که آیا توانایی آن را هم دارند؟ آیا حوصله‌ سینما را هم دارند؟ از این منظر کار آموزشگاه‌های سینمایی کار مفیدی است. ولی فکر می‌کنم بازدهی و خروجی آنها نمی‌تواند زیاد باشد. البته بازیگرانی هستند که جزو چهره‌های شناخته شده هستند و سابقه درس خواندن در این آموزشگاه‌ها را دارند، اما تعداد آنها خیلی زیاد نیست.

وی افزود: سینما برای پذیرش بازیگر یک ظرفیتی دارد. از طرفی به جز آموزشگاه‌ها راه‌های دیگری هم برای ورود به سینما به عنوان بازیگر یا کار‌های دیگر وجود دارد. خیلی‌ها ازطریق روابطی وارد سینما می‌شوند و موفق هم هستند. حتی بیشتراز هنرجویان این آموزشگاه‌ها، ما دانشجویانی داریم که درس می‌خوانند و مدرک تحصیلی معتبر سینمایی می‌گیرند؛ از این فارغ التحصیلان هم خیلی‌ها نمی‌توانند وارد سینما شوند. 

این منتقد تاکید کرد: علاقه‌مند بودن به کاری با داشتن توانایی و استعداد در آن حوزه متفاوت است. یعنی اینکه آدم کاری را دوست داشته باشد فرق دارد با اینکه توانایی و استعداد آن را داشته باشد. کار سینما در هر کدام از شاخه‌های آن بیش ازآنکه نیاز به تحصیل و درس خواندن داشته باشد، نیازمند توانایی و ذوق هنری است. فقط دوست داشتن و علاقه مد بودن کافی نیست. خیلی‌ها هم هستند که فریفته جاذبه‌های ظاهری بازیگری می‌شوند. برخی فکر می‌کنند بازیگری فرصتی است برای اینکه خودنمایی کنند و مشهور بشوند. عده‌ای هم برای وقت گذرانی و سرگرمی به آموزشگاه‌های سینمایی می‌روند. بیشتر دختر‌ها به هدف سرگرمی به این آموزشگاه‌ها می‌روند.

صلح‌جو یکی ازامتیاز‌های این آموزشگاه‌ها را شناساندن افراد به خودشان دانست و عنوان کرد: برخی با افکار و آرزو‌هایی وارد آموزشگاه بازیگری می‌شوند، اما بعد می‌بینند به این آسانی‌ها هم نیست. اما کم کم این شرایط برایشان عادی می‌شود و کنار می‌روند. هر رشته‌ تخصصی همینطور است. همه کسانی که پزشکی می‌خوانند پزشک نمی‌شوند. خیلی‌ها درس می‌خوانند، مدرک می‌گیرند و بعد می‌بینند که نمی‌توانند پزشک باشند، چون توانایی مهمتر است.

وی افزود: با توجه به اینکه تجربه تدریس در این آموزشگاه‌ها را دارم، می‌دانم که عده‌ای اصلا توانایی و استعداد ندارند و به چیز‌هایی که یاد می‌گیرند هم اهمیت نمی‌دهند، فقط دنبال یک فرصتند تا رابطه‌ای پیدا کنند و وارد فیلمی شوند. بعضی‌ها به همین طریق وارد سینما می‌شوند و خیلی‌ها هم نمی‌توانند وارد شوند. 

صلح‌جو در پاسخ به اینکه مسیر آموزشی که در حال حاضر در آموزشگاه‌ها طی می‌شود، چقدر سازماندهی شده و استاندارد است، عنوان کرد: در اینجا الگوی مشخصی وجود ندارد. خیلی‌ها در این آموزشگاه‌ها بیشتر خط تئاتری کار می‌کنند؛ در حالی که بازیگری سینما و تئاتر خیلی تفاوت دارد. برنامه ریزی و مدریت مشخصی در این زمینه وجود ندارد؛ هر جایی به سبک خود کار می‌کند. برخی آموزشگاه‌ها توسط اشخاص شناخته شده تری اداره می‌شوند و برخی هم بیشتر هدف آن کاسبی کردن است.

این منتقد در پایان درباره معلمان بازیگری عنوان کرد: آموزش با بازیگری فرق دارد. هرکس بازیگر است لزوما نمی‌تواند معلم هم باشد. بازیگر یا کارگردان می‌تواند تجربه‌ خودش و الگویی که دارد را به هنرجویان شرح دهد. ولی کسی که تدریس می‌کند و درس هنر می‌دهد باید همه مکتب‌ها، سبک‌ها و مدل‌های مختلف هنری را بداند و بتواند آنها را آموزش دهد.