حواشی طرد رژیم صهیونی در اجلاس نیویورک؛ تریبونی که به صحنه رسوایی صهیونیست‌ها بدل شد!
رامین نصیری کارشناس روابط بین‌الملل در یادداشتی اختصاصی برای شبکه خبری ایران۲۴ نوشت؛ سازمان ملل متحد، جایی است که رهبران جهان برای طرح دیدگاه‌ها و دفاع از منافع ملی خود در برابر جامعه جهانی گردهم می‌آیند. اما صحنه‌ای که امسال در نیویورک و در هنگام سخنرانی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی رقم خورد، معنایی فراتر از یک رویداد سیاسی داشت: سالن‌هایی که خالی شد، نمایندگانی که از جا برخاستند و میکروفن‌هایی که عملاً نتانیاهو را تنها گذاشتند، همه نشانه‌ای روشن بود از انزوای بی‌سابقه رژیمی که امروز بیش از هر زمان دیگری در تاریخ، مشروعیت خود را از دست داده است.
آنچه رخ داد، فقط یک حرکت اعتراضی نمادین نبود؛ بلکه بازتابی از واقعیت تلخی بود که سال‌هاست رژیم صهیونیستی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. جنایات گسترده در غزه، محاصره غیرانسانی میلیون‌ها فلسطینی، تخریب زیرساخت‌های غیرنظامی، ترور نخبگان و خبرنگاران و استفاده بی‌پروا از سلاح‌های کشتار جمعی علیه غیرنظامیان، دیگر قابل پنهان‌سازی نیست. این بار، نه رسانه‌های همسو با تل‌آویو توانستند روایت‌سازی کنند و نه لابی‌های پرنفوذ قادر بودند سکوتی مصنوعی ایجاد کنند. خروج نمایندگان کشورها از سالن، به زبان بی‌زبانی فریاد زد که جامعه جهانی حاضر نیست برای شنیدن توجیهات یک رژیم اشغالگر و آپارتایدی که نسل کشی می کند و جنایت می کند و تجاوزگری پیشه اوست، وقت بگذارد.
این در حالیست که رژیم ملعون صهیونی طی دهه‌های گذشته کوشیده است با استفاده از ابزارهای رسانه‌ای و حمایت قدرت‌های غربی، چهره‌ای دموکراتیک از خود به نمایش بگذارد و اعتباری برای خود دست و پا کند. اما خون کودکان غزه، آوارگی میلیون‌ها فلسطینی و ویرانی بیمارستان‌ها و مدارس، هر روز پرده ای دیگر از جنایت و خباثت صهیونیست ها را کنار می‌زند. وقتی در بالاترین نهاد بین‌المللی، نخست‌وزیر این رژیم جعلی با صندلی‌های خالی و نگاه‌های سرد مواجه می‌شود، معنایش این است که حتی پوشش‌های دیپلماتیک و بازی های رسانه ای نیز دیگر کارایی ندارد.
انزوای نتانیاهو در سازمان ملل نشان داد که اسرائیل نه تنها با بحران مشروعیت منطقه‌ای روبه‌روست، بلکه در سطح جهانی نیز به عنوان یک رژیم منفور شناخته می‌شود. حتی بسیاری از دولت‌های غربی که تا دیروز بی‌قید و شرط از تل‌آویو حمایت می‌کردند، اکنون زیر فشار افکار عمومی خود ناچارند فاصله بگیرند. دانشگاه‌ها، پارلمان‌ها و جنبش‌های اجتماعی در اروپا و آمریکا، بارها خواستار تحریم و انزوای اسرائیل شده‌اند و صحنه خالی شدن سالن سازمان ملل، بازتاب دیپلماتیک همان موج اجتماعی ( بایکوت، تحریم و انزوای رژیم _ BDS) است.
رژیم صهیونیستی امروز نه فقط رژیمی اشغالگر، بلکه با مجموعه ای از شکنجه، محاصره، تخریب زیرساخت ها، ترور و تجاوز به حقوق بشر، به منفورترین حکومت عصر ما تبدیل شده است. چنانچه نهاد های بین‌المللی در دهه‌ها گذشته نتوانستند موضعی محکم در برابر آن اتخاذ کنند، اما اکنون با واکنش روشن کشورها در مجامع جهانی، پرده‌ها کنار رفته و چهره‌ی وحشتناک آن برای جهانیان عیان شده است. دیگر نمی توان زخم‌های فلسطینیان در غزه و کرانه باختری، خرابی‌های یمن و سوریه، خون عراقی ها و لبنانی ها و ترورهای مخفیانه و آشکار رژیم ملعون صهیونی را پشت دیپلماسی پنهان کرد؛ این رژیم امروز مجبور است در سکوت به واقعیت تاریخ خیره بماند.
نکته مهم اینجاست که این بی‌اعتباری صرفاً محصول اعتراض دولت‌ها یا تصمیمات سیاسی نیست؛ بلکه ریشه در بیداری وجدان انسانی ملت‌ها دارد. امروز تصاویر بمباران غزه، اشک مادران فلسطینی و چهره‌های خاک‌آلود کودکان، با سرعتی بی‌سابقه در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخد و وجدان جهانیان را تکان می‌دهد. این سرمایه اجتماعی جهانی، آن‌قدر قدرتمند شده که حتی قدرتمندترین دولت‌های حامی اسرائیل نیز ناچار به عقب‌نشینی‌های تدریجی‌اند.
از سوی دیگر حواشی و اتفاقات نشست سالانه کشور های عضو سازمان ملل جالب توجه بود. سخنرانی رئیس‌جمهور ترکیه پس از مدت معینی قطع شد. میکروفن او به صورت خودکار خاموش شد، اگرچه اداره ارتباطات ترکیه سعی کرد توضیح دهد که این امر بر اثر گذر از زمان مجاز سخنرانی و تشویق حضار اتفاق افتاده است. اما این توضیح، چندان با واقعیت تصویری آن جلسه هم‌خوانی نداشت. چرا که آن تنها مورد نبود: در همان اجلاس، نتایجی منتشر شد که از وقوع اختلالات صوتی در سخنان رئیس‌جمهور اندونزی و برخی دیگر از رهبران حکایت داشت. میکروفن برخی ناطران نیز ناگهان خاموش شد، یا صدای آنان دچار وقفه‌های کوتاه گردید، درست در میانه بحث حساس غزه و اعلام حمایت‌ها. این‌گونه حوادث، دیگر شاید نقطه ضعف فنی محسوب نشوند، بلکه بازتاب دوگانگی دیپلماسی بین‌الملل‌اند: ساختارهایی که قدرت دارد می تواند حرف‌ها را قطع کند، اما واقعیت آن است که نمی‌تواند حقیقت را خاموش کند.
اگرچه مأموران فنی سازمان ملل می‌گویند اختلالات به دلیل مشکلات تجهیزات در سالن مجمع بوده و هیچ نشانی از دخالت عمدی وجود ندارد، اما در شرایطی که موضوع سخنرانی‌ها در رابطه با مقاومت، فلسطین، برقراری عدالت و افشای جنایات صهیونیسم است، این اشتباهات فنی را نمی‌توان جدا از زمینه سیاسی ارزیابی کرد.
بنابراین نتانیابو در سازمان ملل قصد داشت تصویر رژیمی مقتدر و پیروز را به نمایش بگذارد، اما آنچه در عمل رخ داد، چیزی جز نمایش ضعف و انزوای عمیق نبود. صندلی‌های خالی و میکروفن‌های خاموش، سندی تاریخی است بر پایان دوران فریب و روایت‌سازی صهیونیسم. این صحنه نه یک رویداد گذرا، بلکه نقطه عطفی در روند سقوط مشروعیت بین‌المللی رژیمی است که از ابتدا بر پایه اشغال، خشونت و سرکوب بنا شد.
امروز دیگر روشن است: اسرائیل نه یک دولت عادی، بلکه منفورترین رژیم عصر حاضر است. مشروعیت آن در افکار عمومی جهان فروپاشیده و حتی در نهادهایی که روزی میدان یکه‌تازی‌اش بود، اکنون با بی‌اعتنایی و تحقیر روبه‌روست. آینده‌ای که پیش روی این رژیم است، نه گسترش و تسلط، بلکه انزوای بیشتر، مقاومت گسترده‌تر و فروپاشی تدریجی است. و این همان پیامی بود که نیویورک، پایتخت دیپلماسی جهانی، به شکلی روشن و غیرقابل انکار به گوش جهان رساند.
