هوش مصنوعی، تهدیدی برای تعامل روزنامه نگاران با مردم

به گزارش شبکه خبری ایران۲۴، مارگارت سیمونز روزنامه‌نگار و نویسنده، درباره تغییری که هوش مصنوعی در ارتباط و تعامل بین روزنامه‌نگاران و مردم ایجاد می‌کند، هشدار داده است.

وی شاره کرده که این جدیدترین و خطرناک‌ترین تغییری است که در پنجاه سال اخیر درپی ادغام فناوری ورسانه ایجاد شده است.

این روزنامه‌نگار فعال در روزنامه انگلیسی گاردین تاکید کرده است که خلاصه‌های تولید شده توسط هوش مصنوعی و اکتفا کردن دنبال‌کنندگان به مطالعه آنها به جای مراجعه به سایت‌های خبری، منجر به از دست دادن مخاطبان و منابع مالی رسانه‌ها می‌شود.

فعال رسانه‌ای هشدار داده است که از بین رفتن ارتباط میان خبرنگاران و مردم، استقلال رسانه‌ها را به خطر می‌اندازد وباعث می‌شود رسانه‌ها وظیفه اصلی خود که کمک به اصلاح جامعه و ایجاد پل ارتباطی میان مردم و مسوولان است را درست انجام دهند.

الجزیره در ادامه به نقل از این نویسنده نوشته است: اخیراً مشاهده شده است که هنگام استفاده از موتور جستجویی مانند گوگل، این سایت خلاصه‌ای دقیق از حقایق اصلی را به کمک هوش مصنوعی، در بالای نتایج جست‌و‌جو ارائه می‌دهد و اگرچه پیوند‌هایی به اطلاعات بیشتر وجود دارد، اکثر مردم از این خلاصه راضی هستند و برای دستیابی به اخبار و اطلاعات کاملتر جست‌و‌جو را ادامه نمی‌دهند.

این خلاصه توسط ربات‌های هوش مصنوعی و با کمک خروجی‌های انسانی که حاصل کار روزنامه‌نگاران است نوشته می‌شود و کلیدی‌ترین نکات را در چند خط به مخاطب ارائه می‌دهد.

سیمونز می‌گوید ارجاعات از گوگل به سایت‌های خبری هنوز کم است، اما همه انتظار دارند افزایش یابد.

وی نسبت به تضعیف کسب‌وکار رسانه‌ای هشدار می‌دهد، زیرا کاهش تعداد بینندگان یک سایت یا برنامه رسانه‌ای به معنای کاهش تعداد مشترکین و نیز تبلیغ‌کنندگانی است که حاضرند برای دسترسی به مخاطبان هزینه کنند.

خلاصه‌های پیشنهادی هوش مصنوعی چقدر دقیقند؟
این نویسنده در مورد میزان دقت خلاصه‌هایی که ربات‌های هوش مصنوعی تولید می‌کنند، می‌گوید: بیشتر آنها به اندازه کافی دقیق‌اند. با اینکه گاهی برخی خطا‌های جدی و آزاردهند‌های رخ می‌دهد، اما این اشتباهات بسیار نادر هستند. دلیلش این است که شرکت‌های هوش مصنوعی مثل «گوگل» و «اوپن‌ای‌آی» با موسسات رسانه‌ای قرارداد‌هایی امضا کرده‌اند که به آنها اجازه می‌دهد از محتوای تولید شده توسط روزنامه‌نگاران ــ از جمله آرشیو چند ده‌ساله ــ برای آموزش ربات‌هایشان استفاده کنند.

اکثر رسانه‌های بزرگ چنین قرارداد‌هایی را پذیرفته‌اند، چون بعضی رسانه‌ها بار‌ها تحت فشار قرار گرفته و حتی بعضی وقت‌ها فروپاشیده‌اند. پولی هم که در ازای ارائه مجوز محتوا به شرکت‌های هوش مصنوعی پیشنهاد می‌شود، به‌قدری وسوسه‌کننده است که نمی‌شود رد کرد. پس وقتی همه اینکار را می‌کنند چه کسی جرأت سرپیچی کردن دارد؟

گسست رابطه بین روزنامه‌نگاران و مردم
از ابتدای ظهور روزنامه‌نگاری، ارتباط میان روزنامه‌نگار یا خبرنگار با مردم جامعه امری اجنتاب ناپذیر بود. در واقع افراد بدین منظور جذب حرفه پر مخاطره روزنامه‌نگاری می‌شدند تا اخبار را مستقیما به گوش مردم برسانند و یا خواسته‌های آنها را به مسوولان منتقل کنند. د راین شرایط خبرنگار نقشی بسیار مهم و تعیین کننده داشت، جایی که می‌پرسید، تحلیل می‌کرد و به موقع اخبار را منتشر می‌کرد.

به عقیده سیمونز، حالا به نظر می‌رسد هوش مصنوعی ارتباط میان روزنامه نگار و مخاطب را نشانه گرفته و قدرت برند‌های رسانه‌ای رفته رفته به برند‌های هوش مصنوعی منتقل می‌شود.

وی نتیجه می‌گیرد که رسانه‌های معتبر، امروز بیش از هر زمان دیگری برای بقای مالی خود به رابطه با مخاطبانشان وابسته‌اند. با این حال، در قرارداد با شرکت‌های هوش مصنوعی، ممکن است چیز‌هایی را واگذار کنند که به این ارتباط صدمه وارد می‌کند.

خطرات واگذاری روزنامه‌نگاری به هوش مصنوعی
مارگارت سیمونز این پرسش را مطرح می‌کند: «آیا این مهم است که خبرنگاران مطالبی بنویسند که به جای اینکه مستقیم به مخاطب ارائه شود توسط هوش مصنوعی استفاده شود؟» و پاسخ می‌دهد: «قطعاً مهم است.» او در این زمینه چند خطر احتمالی را نام می‌برد:

۱. اگر محتوای رسانه‌ها با منافع کسانی که بر هوش مصنوعی کنترل دارند سازگار نباشد، ممکن است منتشر نشود یا تحریف شود یا کنار گذاشته شود. نمونه آن در برخی نتایج جست‌وجوی «گراک» متعلق به ایلان ماسک مشاهده شده است.

۲. مخاطب یکی از مهم‌ترین مزایای مراجعه مستقیم به وب‌سایت، اپلیکیشن یا کانال یک رسانه خبری را از دست می‌دهد؛ یعنی دیدن مطالب مهم دیگری که روزنامه‌نگاران نوشته‌اند و شاید مخاطب اصلاً به فکر جست‌وجویشان نبوده باشد.

از سوی دیگر، مدل‌های هوش مصنوعی فقط به سؤالات درباره موضوعات خاص پاسخ می‌دهند یا بر اساس سابقه جست‌وجوی کاربر حدس می‌زنند چه چیزی را باید نمایش دهند.

۳. اگر رسانه‌ها ارتباط مستقیم خود را با مردم از دست بدهند، آسیب‌پذیرتر می‌شوند. سیمونز می‌پرسد: «وقتی اخبار تولیدی یک رسانه فقط در قالب مخلوطی از منابع مختلف به دست مخاطب برسد، چقدر احتمال دارد که مردم یک رسانه را بشناسند و در مواقع لزوم مثلا وقتی که رسانه دولت را آزرده است، از آن در برابر خطر توقیف و حذف حمایت کنند؟»

او ادامه می‌دهد: «آیا حس وظیفه عمومی و هدف اجتماعی که هنوز بسیاری از اتاق‌های خبر و روزنامه‌نگاران را هدایت می‌کند، در صورت قطع ارتباط مستقیم با مخاطبان باقی خواهد ماند؟»

راه‌حل‌های پیشنهادی
این روزنامه‌نگار گفته است که وانمود کردن به اینکه تغییرات ناشی از هوش مصنوعی رخ نداده یا می‌توان از آن دوری کرد، بی‌فایده است و باید برای مدیریت خطر‌ها اقدام کرد.

به گفته وی، رسانه‌ها باید وارد میدان شوند و با تولید محتوای باکیفیت، و ساده‌تر کردن جست‌ و‌جو در مطالب و آرشیوشان از برند خود محافظت کنند. همچنین پیشنهاد می‌کند که رسانه‌ها ربات‌های پرسش‌وپاسخ اختصاصی برای مشترکان خود ایجاد کنند. بسیاری از رسانه‌ها این کار را شروع کرده‌اند، اما به اندازه کافی سرعت ندارند.

وی توضیح می‌دهد که استفاده از خدمات شرکت‌های فناوری برای انجام این کار ساده‌تر است، به‌خصوص وقتی بودجه محدود است، اما این کار نفوذ و سلطه آن شرکت‌ها را افزایش می‌دهد.

این روزنامه نگار پیشنهاد می‌کند که رسانه‌ها با هم همکاری کنند و موتور‌های هوش مصنوعی مخصوص به خود را بسازند؛ موتور‌هایی که بر اساس محتوای معتبر و بررسی‌شده آموزش دیده‌اند و کنترل آنها در دست عموم مردم است.

او می‌گوید: «شاید مردم برای محتوای اصیل، عمیق، حاصل مصاحبه‌ها، مشاهده‌ها و بازدید‌هایی که جوهر روزنامه‌نگاری است، ارزش قائل شوند و برای آن پول بدهند.»

مارگارت سیمونزتأکید می‌کند: «رابطه بین روزنامه‌نگار و مخاطب کلید اعتماد، قدرت، و توانایی جلب توجه اجتماع به سوی مشکلات و ناهنجاری‌های موجود است و این رابطه برای آگاهی عمومی و منافع جامعه حیاتی است.»