«دسته دختران» فیلمی در ستایش دختران ایران‌زمین

به گزارش رسانه تحلیلی تصویری بهمن به نقل از فارس، فیلم سینمایی «دسته دختران» دومین ساخته منیر قیدی است که در چهلمین جشنواره فیلم فجر از آن رونمایی شد. فیلمی که به نخستین روزهای جنگ تحمیلی و درگیری خرمشهر و مقاومت مردمان آن در مقابل تجاوز دشمن می‌پردازد و حضور پررنگ زنان در آن برهه زمانی. 

قیدی که در نخستین اثرش نیز به سراغ موضوعی از جنگ و دفاع مقدس رفته بود، این بار نیز با نگاهی ریزبین موضوعی دیگر را در آن برهه زمانی سخت انتخاب کرده است. او این بار به سراغ زنان قهرمانی رفته است که دیگر در پشت جبهه و نیروی پشتیبان نیستند، بلکه زنانی هستند که دل به دریا زده و به میان توپ و خمپاره رفته‌اند.

دسته دخترانی که هرکدام دلیل خود را برای حضور در این عرصه سخت دارند. زنانی که کارهایی مافوق تحملشان انجام می‌دهند، اما درنهایت سربلند و پیروز از آن مهلکه بیرون می‌آیند تا نشان دهند در زمان جنگ جنسیت معنا ندارد و حفظ خاک و مام وطن نسبت به هرچیز دیگری ارجحیت دارد. 

قیدی در این فیلم بیرحمانه روزهای ابتدایی جنگ را به تصویر کشیده است، هرچند او یک زن است، اما در نمایش سختی‌ها و تلخی‌ها روحیه لطیف زنانه‌اش را به کناری نهاده است و با تمام توان و قدرتش آن تلخی‌ها را به تصویر کشیده است تا بدانیم و بدانند که بر زنان و دختران و مردانمان چه روزگار سختی گذشته است و چگونه از جان و مالشان گذشته‌اند تا وجبی از خاک وطن را به دست مزدور ندهند. 

دسته دختران با این که از حضور بازیگرانی چون نیکی کریمی، پانته‌آ پناهی‌ها، هدی زین العابدین، فرشته حسینی و صدف عسگری بهره می‌برد که بازیگرانی شناخته شده هستند، اما قصه قدرتمند و فضاسازی که قیدی انجام می‌دهد چهره بودن آن‌ها را از یاد مخاطب می‌برد و باعث می‌شود تا قصه بیش از هر چیز پیش باشد. از سوی دیگر حضور بازیگران مردی که اغلب ناشناخته هستند به غیر از حسین سلیمانی و مهدی حسینی نیا، نقطه تمرکز را بر سر بازیگران اصلی و زنان آن نهاده است تا مخاطب همچنان با آن‌ها همذات پنداری داشته باشد. 

از سوی دیگر قیدی با هوشمندی در این فیلم لحظات عاطفی و حتی طنزی را پیش می‌کشد تا مخاطب برای ثانیه‌ای نفس بگیرد و از آن تلخی رها شود و بار دیگر به فضای حاکم بر فیلم بازگردد. 

موسیقی که ستار اورکی برای این فیلم ساخته است نقطه قوت آن است و بسیار بر فضای حاکم نشسته و با آن همسو شده است. اورکی که خود از خطه جنوب است با شناخت از فضای حاکم به درستی برای تک تک لحظات فیلم موسیقی را انتخاب کرده است که روح‌نواز است و بر دل جان می‌نشیند. 

اما نباید از این نکته غافل ماند که قیدی با تمام دقت و هوشیاری که به خرج داده است، مانند بسیاری از فیلم‌ها و آثار درخشان دیگر سینمای ایران همچنان یک نقطه ضعف دارد و آن‌عدم حفظ و توالی لهجه بازیگران است که در برخی از سکانس‌ها کاملاً به لهجه فارسی برمی‌گردد و از خطه جنوب دور می‌شود. 

در مجموع می‌توان گفت فیلم «دسته دختران» از آن دست فیلم‌هایی است که می‌توان آن را دید و پس از آن همچنان درگیر ماند و رشادت‌های زنان و مردان جنوب را ستایش کرد.