به گزارش رسانه تحلیلی تصویری بهمن، محرم امسال یک برنامه تلویزیونی بیننده های زیادی را پای تلویزیون نشاند؛ حسینیه معلی با تهیه کنندگی سید بشیر حسینی برنامه ای بود که به نظر می رسد توانست در جلب نظر بیننده ها و منتقدان موفق باشد. برنامه ای که ساختار فرم آن بر پایه تلنت شو شکل گرفته بود اما تا حد قابل قبولی توانسته بود این فرم را به خدمت محتوای ارزشمند خود درآورد و نتیجه، یک سبک نو و ابتکاری در برنامه سازی مذهبی مردمی بود. نه شبیه عصر جدید بود و نه حتی شبیه «وجیها بالحسین» عراقیها.
یکی از مهمترین ویژگی های برجسته این برنامه، حفظ اصول محتوایی امر روضه و مداحی برای امام حسین در قالب و فرم نمایش و اجرا بود. اساسا محور یک برنامه تلنت شو، دیده شدن و شو و نمایش خلاقیت و هنر فردی است؛ اما حسینیه معلی تا حد بسیار خوبی توانست در عین به نمایش درآوردن هنر و خلاقیت و استعداد افراد و توانایی های کارشناسان خود، به محل نمایش «خود» و محور شدن افراد تبدیل نشود؛ بلکه محور این برنامه نمایش «حسین» و «عاشورا» و محور قرار داشتن مفاهیم عاشورایی و حسینی بود؛ یعنی دقیقا همان چیزی که فلسفه عزاداری و هیاهو و دسته‌روی حسینی در خیابان و کوچه و حسینیه و هیأت است.
از نشانه های اخلاص سازندگان و توجه عامدانه آنها به دیده نشدن خودشان، علاوه بر ارتباط قلبی‌ای که مخاطب از همان قسمت اول برنامه با آن برقرار کرد می توان به عدم درج نام و نشان عوامل و سازندگان برنامه اشاره کرد.
رقابتی نبودن برنامه از دیگر عوامل موفقیت برنامه در رسیدن به اهداف محتوایی خود بود. انتخاب درست کارشناسان مداحی هم از دیگر عوامل موفقیت حسینیه معلی بود. مداحانی که توانستند بین حضور در یک برنامه تلویزیونی به عنوان کارشناس و نشستن در یک مجلس روضه و همچنین قرار گرفتن در موقعیتهای معمول جلسات خصوصی روضه خوانی خودشان که به تبادل و تعامل و چرخش شعر و نوحه و گریز و روضه می گذرد، به خوبی جمع کنند.
تنوع سبک و مدل مداحی، روضه خوانی و مرثیه سرایی شرکت کنندگان و توجه به آیینهای عزاداری اقوام مختلف ایرانی و حتی دیگر کشورها، از نقاط برجسته حسینیه معلی بود. مادحین و روضه خوانان نوجوان، جوان، میان سال و مسنی که به خوبی نشان دادند ایران و امت شیعه، چه استعدادها و ظرفیتهای کم نظیری در عرصه ذاکری اهل بیت دارد. حضور نوجوانان و جوانان حافظ و قاری قرآن، جانباز دفاع مقدس، خانواده تعزیه خوان، جوان پرده خوان و نقال، سنتی خوان، ابتهال خوان، مداح نابینا، مداح اهل سنت، مادحین عرب، ترک، لر، کرد، جنوبی، شمالی، مشهدی، اصفهانی، خوزستانی، یزدی، تهرانی، افغانستانی، پاکستانی، تایلندی و ... از جذابیتهای این برنامه بود.
اظهارات فنی و تخصصی چهار کارشناس برنامه در عین توجهات دلی و قلبی آنها به خواندن شرکت کنندگان شاید کمی کمرنگ بود اما ادب این چهار مداح شناخته شده نسبت به هم و نسبت به شرکت کننده ها از درسهای این برنامه بود. مثلا وقتی کارشناس برنامه قصد داشت نقدی را نسبت به شرکت کننده ای مطرح کند با توجه به رقابتی نبودن برنامه، تلاش می کرد به طور غیر مستقیم و در لفافه و در عین حال دقیق و فنی و با رعایت ادب در کلام نقدش را مطرح کند تا احتمالا فقط خود شرکت کننده متوجه نقد و ایراد خود شود.
مجری برنامه هم از بهترین انتخابها برای این کار بود. سلطانی نشان داد هم اهل روضه و هیات است، هم کارش را بلد است و هم اهل نمایش و ادا درآوردن نیست.
