رسانه بهمن -گروه سینما، امید سهرابی: وقتی برای اولین بار برگزاری می‌شد، کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که یک جشنواره کوچک و ناشناخته بتواند شهرتی ملی پیدا کرده و انقدر سروصدا به پا کند؛ اما این اتفاق افتاد و جشنواره فیلم «عمار» جای خود را در سینمای ایران پیدا کرد.
نیمه‌های سال 1389 بود که زمزمه‌هایی از برگزاری یک جشنواره کوچک فیلم، به مناسبت سالروز حماسه 9 دی‌ماه سال 1388 به گوش رسید، جشنواره‌ای که «عمار» نام داشت توسط جمعی جوان دغدغه‌مند و چند هنرمند انقلابی، طراحی شده بود.
ابتدا بسیاری تصور می‌کردند، این جشنواره هم مانند ده‌ها جشنواره دیگر، یک دوره برگزار می‌شود و بخاطر استقبال کم، متوقف شده و در گوشه‌ای از تاریخ سینمایی ایران ثبت و به فراموشی سپرده خواهد شد؛ اما نمی‌دانستند که جوانان دغدغه‌مند «عمار» با کفش‌های آهنین به میدان آمده بودند و قرار نبود به همین سادگی‌ها میدان را خالی کنند و خسته شوند.
پس از چند روز فراخوان اولین دوره از جشنواره عمار اعلام شد و بسیاری از جوانان کشور که پیش از این فرصتی برای ورود به سینمای داستانی و مستند ایران نداشتند، انگیزه‌ای دوباره پیدا کردند و تمام توان خود را به کار گرفتند تا بهترین آثاری که می‌توانستند را تولید کنند و به این جشنواره بفرستند. آثاری که اگر چه حرفه‌ای نبودند؛ اما می‌توانستند سدشکن باشند تا تجربه‌های بیشتری کسب شوند و آثار با کیفیت‌تری به اجرا درآیند.
جشنواره فیلم «عمار» خیلی سریع در بین مردم شناخت شد. شناختی که یک علت اصلی داشت و آن علت «مردمی» بودن این جشنواره بود. مردم در این جشنواره آثاری را تماشا می‌کردند که افرادی از جنس خودشان، تولید کرده بودند. آثاری که علاوه بر ویژگی‌های مختلف، دغدغه مردم را مطرح می‌کردند و این موضوع حس همذات پنداری مردم را به جوشش در می‌آورد.
حال 12 سال از روزهایی که جشنواره مردمی فیلم عمار برای اولین بار، کار خود را آغاز کرد، می‌گذرد و بسیاری از فیلمسازان داستانی و مستند که اولین بار آثارشان در این جشنواره به نمایش درآمد بود، حال خود فیلمسازان با تجربه‌ای شده‌اند که آثار مهمی را تولید کرده‌اند. فیلمسازانی که شاید اگر جشنواره‌ای مانند عمار وجود نداشت، فرصت حضور پیدا نمی‌کردند و هنر انقلاب اسلامی از ظرفیت‌ها و توانمندی‌هایشان بی‌بهره می‌ماند.
در تمام این سال‌ها جشنواره عمار رسانه افرادی بود که سینمای ایران آن‌ها را نادیده گرفته و خواسته یا ناخواسته از بازنمایی این افراد، که تعدادشان کم هم نیست، امتناع می‌کرد. شهدای مدافع حرم، قهرمانان بزرگِ روستاهای کوچک، داستان‌های محلی، رخدادها و اتفاقات مغفول مانده و ... تنها گوشه‌ای از سوژه‌ها و دغدغه‌هایی است که اگر بستری مانند جشنواره فیلم عمار وجود نداشت، شاید فرصتی برای تولید آثاری دربارشان به وجود نمی‌آمد.
سال‌ها گذشته است و حالا فیلمسازان جشنواره عمار، سازنده آثار مهم و تاثیرگذاری در سینمای ایران شده‌اند. افرادی که روزی تجربه اولشان را به جشنواره عمار فرستادند، امروز با آثار مختلف در جشنواره‌های مهم خارجی رقابت می‌کنند. به نظر می‌رسد وقت آن است که جشنواره فیلم عمار نیز همراه با فیلمسازان خود، پوست بترکاند و در کالبد بزرگتری برگزار شود؛ جشنواره عمار دیگر یک جشنواره کوچک نیست، حال جشنواره عمار یک جریان است که سینمای ایران تحت تاثیر آن قرار گرفته است.
