بلوندهای افسانه ای اما ناکام هالیوود

در میان انبوهی از بازیگران زن هالیوود فقط «جین هارلو»، «مریلین مونرو» و «جین مانسفیلد» توانستند با موهای بلوند خود به شهرتی مضاعف برسند اما غم انگیز اینکه با وجود کسب همه مواهب ابرستاره ای، آنچنان که باید فرصت زیادی برای حضور بیشتر در سینما نیافتند و افزون بر زیبایی و افسونگری و موهای بلوند، سرنوشتی شبیه یکدیگر داشتند؛ هر سه قبل از ۴۰ سالگی درگذشتند!

جین هارلو نخستین بمبشل هالیوود
دهه ۱۹۳۰ میلادی نام جین هارلو در صدر فهرست محبوب ترین زنان بازیگران هالیوود قرار داشت. 
جین هارلو از جمله بازیگران هالیوود است که پشت ظاهر جذاب، زندگی پرفراز و نشیبی داشت و مرگ زودهنگام و دردناک او از خاطره هالیوود محو نمی شود.
وی سال ۱۹۲۹ با ایفای نقشی کوتاه در کمدی صامت «دوبل  ووپی» در کنار استان لورل و اولیور هاردی خوب ظاهر شد و سپس در سال ۱۹۳۰ با بازی در فیلم پرهزینه «فرشتگان جهنمی» به کارگردانی هوارد هیوز به شهرت فراوانی دست یافت.
موهای بلوند و چهره جین هارلو در موفقیت او نقش فراوانی داشت و هوارد هیوز غول سینمای هالیوود که دوست داشت به ستاره های خود لقب های بازارپسند بدهد، لقب «بلوند پلاتینیوم» را برای او انتخاب کرد.
این عنوان به شهرت جین هارلو افزود تا جاییکه زنان در آمریکا به هر آرایشگاهی سرک می کشیدند تا ظاهر او را تکرار کنند و هوارد هیوز نیز اعلام کرد به هر آرایشگری که بتواند رنگ موی جین هارلو را بسازد ۱۰ هزار دلار جایزه می دهد اما هیچکس نتوانست این جایزه را دریافت کند.
زندگی جین هارلو روی دیگری داشت. وی سال ۱۹۳۲ و پس از ناکامی در ازدواج اول، با «پل برن» نویسنده، کارگردان و تهیه کننده هالیوود ازدواج کرد اما خودکشی «پل برن» دو ماه بعد از ازدواج، حاشیه فراوانی برای او بوجود آورد.
جین هارلو اواخر سال ۱۹۳۷، هنگام فیلمبرداری فیلم «ساراتوگا» با کلارک گیبل بدلیل نارسایی کلیه به بیمارستان منتقل شد. بیماری جین هارلو به حدی شدید بود که قادر به دفع ادرار نبود. وی همچنین بیشتر موهای معروف خود را از دست داد و عاقبت در ۱۰ ژوئن ۱۹۳۷ در ۲۶ سالگی در اوج جوانی و محبوبیت درگذشت.
«کلارک گیبل» که در ۶ فیلم با جین هارلو همبازی شده بود، پس از عیادت از او در بیمارستان گفته بود: وقتی برای احوالپرسی به سمت جین هارلو خم شدم احساس کردم با یک مرده طرف هستم.
واژه متداول «بامبشل» (Bombshell) به معنایی زن زیبا و جذاب و بلوند، لقبی بود که اولین بار به جین هارلو داده و برای او ابداع شد.

مریلین مونرو؛ قربانی هیاهو و احساس
«زیر آرایش و پشت لبخند، دختری هستم که دنیا را آرزو می‌کند»، این جمله را مریلین مونرو گفته بود، زمانی که با «نورما جین مورتنسن» فاصله‌ها داشت و زیبایی و شهرت افسانه ای برای او دردسر شده بود.
«نورما جین مورتنسن» معروف به «مریلین مونرو» خواننده و بازیگری است که حرف و حدیث ها درباره زندگی پر هیاهو و مرگ مشکوک او پایانی ندارد.
مریلین مونرو یکم ژوئن(۱۲ خرداد) ۱۹۲۶ در لس آنجلس بدنیا آمد.
وی نوجوانی را تحت سرپرستی یک خانواده و بعد در یتیم خانه گذراند اما این بازیگری بود که فرشته نجات او شد: «من جهان پیرامونم را دوست نداشتم چون یک‌جورایی شوم و ستم‌گرایانه بود … هنگامی که شنیدم این بازیگری هست، گفتم که این چیزی هست که می‌خوام باشم …».
مریلین مونرو پس از حضور در چند کار تبلیغاتی، پای در سینما گذاشت و با فیلم «نیاگارا» و سپس «آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند» به نماد جذابیت و پولسازترین بازیگر زن هالیوود تبدیل شد.
اما ازدواج های مکرر و ناموفق از جمله با «آرتور میلر» رمان نویس مشهور آمریکایی، رابطه های غیرمتعارف، مساله سقط های پی در پی، اعتیاد به مواد مخدر سرنوشت مونرو را دستخوش تغییر کرد.
از سوی دیگر بروز شایعاتی مبنی بر ارتباط عاشقانه وی با «جان اف کندی» رئیس جمهور آمریکا و رابرت کندی برادر وی، بر زندگی مریلین مونرو سایه سنگینی انداخته بود.
«پیتر لافورد» بازیگر و شوهر خواهر رابرت کندی سالها پس از مرگ مونرو گفته بود: «برادران کندی، مریلین مونرو را مانند توپ فوتبال به هم پاس می دادند.»
ورود نامحسوس «اف بی آی» به زندگی مریلین مونرو در پی قوت گرفتن شایعات رابطه وی با برادران کندی و باندهای مافیایی، روند افول و فروپاشی بلوند زیبا را بیش از پیش رقم زد و این موضوع حین ساخت فیلم «ناجورها»(۱۹۶۲) به شدت خودنمایی کرد.
چهارم اوت سال ۱۹۶۲، خبر مرگ مونرو در ۳۶ سالگی تیتر یک رسانه ها شد. گزارش سم شناسی نشان داد که علت مرگ او مسمومیت حاد باربیتورات بوده‌ و به این گزارش به بحث خودکشی او دامن زد!
گرچه علت مرگ مونرو همچنان رازی سر به مهر است اما لارنس اولیویه همبازی او در «شاهزاده و دختر بازیگر»، مونرو را «قربانی کامل هیاهو و و احساس» خواند.
مریلین مونرو هرگونه زیست اما به نماد ماندگار فرهنگ عمومی آمریکا بدل شد و رتبه ششم بهترین زنان بازیگر سینمای آمریکا را کسب کرده است. 

بلوندی که زندگی را دوست داشت
پس از مرگ مرلین مونرو، بهترین گزینه جانشینی او «جین مانسفیلد» معروف به «باهوش ترین گنگ بلوند» بود. 
جین مانسفیلد حرفه بازیگری را از تئاتر برادوی آغاز کرد و سال ۱۹۵۷ در «آیا موفقیت راک هانتر را تباه خواهد کرد» به محبویت فراوانی دست یافت.
پس از بازی در چند کمدی موزیکال موفق از جمله «برای دست زدن خیلی داغ است»(۱۹۵۶) و «اتوبوس سرگردان»(۱۹۵۷) توانست جایزه گلدن گلوب را از آن خود کرد.
جین مانسفیلد سه بار ازدواج کرد و بر خلاف جین هارلو و مریلین مونرو، صاحب پنج فرزند شد.
وی ۲۹ ژوئن ۱۹۶۷ در ۳۴ سالگی در یک سانحه رانندگی جان سپرد. پیکر جین مانسفیلد در شهر پن آرگیل ایالت پنسیلوانیا به خاک سپرده شد.
روی سنگ قبر جین مانسفیلد این جمله درج شده است: «زندگی می کنیم تا هر روز بیشتر دوست داشته باشیم». 
جین مانسفیلد پیش از مرگ در مصاحبه ای گفته بود: «رویای روزی را دارم که بتوانم در خانه بمانم و مثل بقیه مردم کمی وقت داشته باشم تا کارهایی را که دوست دارم انجام دهم. می خواهم فقط یک زن باشم نه یک نان آور. اما باید به کار ادامه دهم تا برای حمایت از فرزندانم پول بدست آورم.»