آیا ینگمار برگمان حامی هیتلر بوده است؟

شبکه خبری ایران24، گروه فرهنگ و هنر، استلان اسکارسگارد بازیگر سوئدی نقش‌های برجسته‌ از جمله «داگ ویل» «ویل هانتینگ خوب» و «شاه آرتور» شب گذشته در جشنواره فیلم کارلووی واری ۲۰۲۵، نظرات تکان‌دهنده‌ای در مورد اینگمار برگمان کارگردان مشهور سوئدی بیان کرد.

وی با اشاره به نفرت شخصی خود از برگمن، او را مستبد و فریبکار دانست.

اسکارسگارد نگرش برگمان به عنوان کارگردان را به این واقعیت مرتبط می‌داند که او در طول جنگ جهانی دوم از حامیان نازی‌ها بوده است.

وی افزود: شاید این اطلاعات برای سینمادوستان امروزی جدید باشد، اما همدردی برگمان با نازی‌ها برای همه آشکار است. برگمان هرگز این موضوع را پنهان نکرد و اذعان داشت که علاقه‌اش به نازیسم فقط یک شیفتگی دوران نوجوانی نبوده است.

اسکارسگارد گفت: برگمان اهل فریب و نیرنگ بود. او در طول جنگ یک نازی بود و تنها کسی بود که من می‌شناسم وقتی هیتلر مرد گریه کرد. ما مدام او را توجیه می‌کردیم، اما احساس می‌کنم که او دیدگاه بسیار عجیبی نسبت به دیگران داشت. [او] فکر می‌کرد بعضی از مردم لایق انسان بودن نیستند. وقتی دیگران را فریب می‌داد، و این را حس می‌کردید. او آدم خوبی نبود.

وی ادامه داد: رابطه پیچیده من با برگمان به این مربوط می‌شود که او آدم خیلی خوبی نیست. او کارگردان خوبی بود، اما هنوز هم می‌توان یک نفر را به عنوان یک عوضی محکوم کرد. کاراوایو هم احتمالاً یک عوضی بود، اما نقاشی‌های فوق‌العاده‌ای کشید.

بیشتر علاقه مندان به برگمان، انکار نازیسم توسط این کارگردان را پذیرفته‌اند اما برگمان ۲۶ ساله بود که هیتلر در سال ۱۹۴۵ خودکشی کرد و برگمان پیش از آن یک کارگردان پرکار بود و حتی اولین فیلم خود، «عذاب»، را برای آلف سیوبرگ نوشته بود.

سوئد در طول جنگ رسماً بی‌طرف بود، اگرچه چهره‌های مختلفی در دولت سوئد با هیتلر و رژیم نازی همدل بودند. خود برگمان همه تلاش خود را کرد تا همدردی‌هایش با نازی‌ها را توجیه کند.

برگمان اذعان کرد که در سال ۱۹۳۴، زمانی که ۱۶ ساله بود، هیتلر را شخصاً در یک سفر خانوادگی به وایمار آلمان دیده است. برگمان به نویسنده ماریا پیا-بوئتیوس (به گزارش بی‌بی‌سی)، که کتابی در مورد معنای واقعی بی‌طرفی سوئد در طول جنگ نوشته است، گفت: هیتلر به طرز باورنکردنی کاریزماتیک بود. او جمعیت را به وجد می‌آورد.» او خاطرنشان کرد که خانواده‌اش پس از آن، عکسی از هیتلر را کنار تخت کارگردان آینده قرار دادند. «نازیسمی که دیده بودم، سرگرم‌کننده و جوان‌پسند به نظر می‌رسید.

این کارگردان همچنین در خاطرات خود در سال ۱۹۸۷ با عنوان «فانوس جادویی» به حمایت خود از نازیسم اذعان کرد و نوشت: «سال‌های زیادی، من طرف هیتلر بودم، از موفقیت‌هایش خوشحال و از شکست‌هایش غمگین.» اما اعتراف کرد که «وقتی درهای اردوگاه‌های کار اجباری باز شد... ناگهان معصومیتم از دست رفت.»

با این حال، این تصویر، تصویری از یک نازیِ پشیمان نیست و هر سینمادوستی می‌تواند رنج برگمان از وحشت جنگ را در «نور زمستانی»، «سکوت» و «شرم» ببیند.