نام ۲۷۷۲ پژوهشگر ایرانی در میان ۲ درصد برترین‌های جهان در سال ۲۰۲۵
به گزارش شبکه خبری ایران۲۴ از پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران (ایرانداک)، استناد یکی از سنجه‌های کلیدی ارزیابی است که در دهه‌های گذشته در کانون توجه بوده است. از استناد هم بهره‌برداری‌های درست و کارآمد شده است، هم نادرست و بیهوده. به هر شکل، از آنجا که یکی از کنشگران کلیدی در زیست‌بوم علم و پژوهش، پژوهشگران هستند، ارزیابی آنان بر پایه شمار و نسبت استنادهایی که به آنها می‌شود، می‌تواند یکی از نشانه‌های تأثیرگذاری آنان در زمینه‌های ویژه موضوعی باشد.
بر این پایه، یکی از نظام‌های ارزیابی پژوهشگران که در چند سال گذشته پدید آمده است و از آن بهره‌برداری می‌شود، ارزیابی پژوهشگران بر پایه شمار و نسبت استنادهای دریافتی‌شان و شناسایی دو درصد برتر آنان است. روش‌شناسی این نظام ارزیابی را نخستین بار پژوهشگران دانشگاه استنفورد معرفی کردند و اکنون این نظام در شرکت انتشاراتی «الزویر» و بر پایۀ داده‌های نمایه استنادی «اسکوپوس» روزآمد می‌شود.
در این نظام ارزیابی داده‌های انتشاراتی و استنادی ۲۲ زمینه فراگیر موضوعی و ۱۷۴ زمینۀ جزئی موضوعی تحلیل می‌شوند. در هر زمینه علمی، آنانی که بیشترین شمار و نسبت استنادها را گرفته‌اند و در میان دو درصد بالای لیست جای دارند، به عنوان پژوهشگران برتر معرفی می‌شوند. این گزارش با «دی.او.آی.» https://doi.org/۱۰.۱۷۶۳۲/btchxktzyw.۸ در دسترس است.
شاخص «پژوهشگران دو درصد برتر» عملکرد استنادی نویسندگان را بر پایه شاخص امتیاز مرکب (C-score یا Composite Score) در زمینه‌های گوناگون موضوعی ارزیابی می‌کند. در هر زمینه علمی، آنانی که بالاترین امتیاز مرکب را می‌گیرند و در میان دو درصد بالای لیست جای دارند، به عنوان پژوهشگران برتر معرفی می‌شوند.
امتیاز مرکب به عنوان یک ابزار کلیدی در ارزیابی تأثیر علمی پژوهشگران در دنیای علم مورد استفاده قرار می‌گیرد. این امتیاز با ترکیب شش سنجه گوناگون، یعنی شمار کل استنادها (NC)، شاخص «اچ» (H)، شاخص «اچ» تعدل‌شده بر پایه هم‌نویسندگی (Hm)، شمار استناد به آثار تک‌پدیدآور (NCS)، شمار استناد به آثار تک‌پدیدآور یا آثاری که پدیدآور در آنها نویسنده اول بوده (NCSF)، و شمار استناد به آثار تک‌پدیدآور، یا آثاری که پدیدآور در آن نویسنده اول بوده، یا آثاری که پدیدآور در آنها نویسنده آخر بوده (NCSFL)، به ارزیابی پژوهشگران می‌پردازد.
با توجه به چالش‌های موجود در استفاده از معیارهای استنادی، امتیاز مرکب به عنوان یک راه‌حل برای مشکلات فنی و عدم استانداردسازی در این حوزه مطرح شده است. این امتیاز به پژوهشگران کمک می‌کند تا تأثیر واقعی کارهای خود را در مقایسه با دیگران بهتر درک کنند و از این طریق، به شفافیت بیشتری در ارزیابی‌های علمی دست یابند.
نام پژوهشگرانی در سیاهه پایانی دو درصد برترها جای می‌گیرد که امتیاز مرکب بالاتری نسبت به پژوهشگران هم‌موضوع خود دارند. تعیین موضوع پژوهشگران، یعنی آنکه یک پژوهشگر در چه موضوعی با دیگران رقابت می‌کند، بر پایه انتشارات آنان در نشریه‌هایی انجام می‌شود که زیرمجموعه موضوع خاصی در پایگاه «Science-Metrix» هستند. بنابراین، ممکن است پژوهشگری در یک موضوعی رقابت کند که لزوماً مورد تأیید خود پژوهشگر نیست.
دسته‌بندی پژوهشگران در موضوع‌های گوناگون مسئله‌ای است که شفافیت کافی در این نظام ارزیابی ندارد. امتیاز مرکب به سوگیری‌های گوناگون در شاخص‌های استنادی هم توجه دارد. برای نمونه، تأثیر خوداستنادی، استناد به آثار در مقاله‌های بازپس‌گرفته شده، و مواردی از این دست، در امتیاز مرکب در نظر گرفته می‌شوند و موجب افزایش دقت و عدالت در ارزیابی پژوهشگران می‌شود.
البته توجه به این نکته هم لازم است که پژوهشگرانی که امتیاز مرکب بالایی ندارند، لزوماً پژوهشگران کم‌اثری نیستند. از این رو، این امتیاز به خودی خود نمی‌تواند معیار کاملاً درستی برای ارزیابی پژوهشگران باشد. امتیاز مرکب ارتباط مستقیمی با شمار انتشارات ندارد و شمار انتشارات بیشتر نمی‌تواند آن را تحت تأثیر قرار دهد. البته، آنجا که شاخص «اچ» و شاخص «اچ.ام.» محاسبه می‌شوند، شمار انتشارات در بالا بردن امتیاز مرکب مؤثر است. در این میان، شمار استنادها، نه تنها به مقاله‌های پژوهشی، بلکه به مقاله‌های مروری، همایش‌ها، فصل کتاب، نوشته‌های سردبیری، خبری، و غیره محاسبه می‌شود.
بر پایه گزارش تازه «الزویر» که در سال ۲۰۲۵ میلادی منتشر شده است، نام ۲۷۷۲ پژوهشگر از ایران در میان فهرست دو درصد برتر پژوهشگران جهان جای گرفته‌اند. در ویرایش پیشین این نظام رتبه‌بندی، ۲۵۰۳ پژوهشگر ایرانی در این فهرست جایگاه جهانی به دست آورده بودند. در نمودار زیر، روند سالانه شمار پژوهشگران ایرانی برتر در این فهرست گزارش شده است.
در این نظام ارزیابی دو فهرست منتشر می‌شود. یک فهرست (عملکرد سالانه) داده‌های یک سال مشخص (یعنی سال ۲۰۲۴ میلادی) را بررسی و نام برترین‌ها را منتشر می‌کند و فهرست دیگر (عملکرد شغلی)، پژوهشگران برتر را بر پایه عملکرد همۀ سال‌ها (از سال ۱۹۶۰ تا سال ۲۰۲۴ میلادی) را شناسایی می‌کند.
روی هم، فهرست عملکرد سالانه دربردارنده ۲۳۶۳۱۳ پژوهشگر از سراسر جهان و ۲۵۵۲ پژوهشگر از کشور ایران است. فهرست عملکرد شغلی نیز دربردارنده ۲۳۰۳۳۳ پژوهشگر از سراسر جهان و ۱۲۰۶ پژوهشگر از کشور ایران است.
در نمودار دو، روند سالانه شمار پژوهشگران ایرانی در دو فهرست عملکرد شغلی و سالانه پژوهشگران دو درصد برتر جهان گزارش شده است.
بیشتر پژوهشگران ایرانی در این فهرست در حوزه‌های پزشکی، شیمی، مهندسی، و فناوری‌های توانمندساز و راهبردی پژوهش کرده‌اند. در فهرست عملکرد سالانه، حوزه پزشکی با ۸۵۳ پژوهشگر ایرانی و در فهرست عملکرد شغلی، حوزه مهندسی با ۲۸۷ پژوهشگر ایرانی در صدر هستند.
در نمودار سه، شمار پژوهشگران ایرانی در فهرست دو درصد برتر در حوزه‌های گوناگون موضوعی نمایش داده شده است.
نام ۲۷۷۲ پژوهشگر ایرانی در میان دو درصد برترین‌های جهان در سال ۲۰۲۵
بر پایۀ این داده‌ها، دانشگاه تهران در هر دو فهرست در صدر مؤسسه‌های ایرانی از دیدگاه شمار پژوهشگران است.
